Tobago en Grenada 23 maart - 26 april
Door: Jos en Majo
Blijf op de hoogte en volg Jos en Majo
26 April 2015 | Granada, Grenada
PIRATEN
We zetten ons er eindelijk toe om de veilige pontons in Paramaribo te verlaten en vertrekken naar Tobago, zo’n 500 mijl en in 3 dagen te doen. We zeilen langs Brits Guyana en nemen tegen de tijd dat we voor de kust van Venezuela komen minstens 100 mijl afstand. Venezuela staat bekend om piratenpraktijken waar we liever geen participerende observatie doen. Vooral in de buurt van Trinidad zijn die actief. ‘s-Nachts doen we de navigatieverlichting uit en we drukken de AIS (grafische plot van onze positie) op silent, zodat ze ons ook niet op hun digitale kaarten kunnen zien. Alles loopt voorspoedig en na 3 dagen en nachten doemt Tobago op, waar we in het noordelijke Pirates Bay (!), voor het vissersdorp Charlotteville het anker laten vallen.
De ergste piraten zijn overigens de yachties zelf. Mediapiraten. De een biedt op een externe harde schijf 1000 speelfilms aan, een ander CD’s met pilots van de hele wereld met stroom- en getijtabellen van alle havens, een derde honderden boeken en muziek (namen bekend bij de redactie). Deze sympathiek bedoelde piraterij kost filmmakers, auteurs en uitgevers meer geld dan alle geroofde spullen door niet sympathiek bedoelde roofovervallen op jachten bij elkaar. We sputteren niet al te hard tegen.
VERSTEKELING
De angst van iedere schipper is een verstekeling. De bemanning (= Majo) maakt zich vooral zorgen over verstekelingen zoals mieren, die in Suriname via de meertouwen aan boord kwamen, maar zich goed van boord lieten jagen, en kakkerlakken. De laatste verschuilen zich in kartonnen dozen en onder de schoenen waarmee je aan wal gaat. Preventief pakken we kartonnen dozen met boodschappen op de steiger uit en gooien ze weg en laten we onze schoenen aan dek. Maar op weg naar Tobago ontdekken we andere verstekelingen: bij het verwijderen van de huik komen er 3 kunstig - van blad en leem gebouwde - insectennestjes tevoorschijn (foto). De ingang is een halve centimeter rond. De bewoners zijn al verdwenen. De tweede verstekeling ontdekken we pas na 2 dagen: een hagedisje van 3 centimeter. Majo komt ‘m tegen in het vooronder en probeert ‘m te vangen zodat ie op Tobago vrij gelaten kan worden. Dat is natuurlijk streng verboden, maar je kan zo’n beestje moeilijk overboord zetten……het beestje is razendsnel - hij past in spleten waar onze handen te groot voor zijn, laat staan de pot waar hij in moet. De jacht mislukt volkomen. Nu horen we soms de katten ’s nachts enthousiast jagen, zouden we nog steeds die verstekeling hebben? Bij het inklaren in Tobago melden we alleen de 2 katten.
CHARLOTTEVILLE: het geluid van de conch
Het is rustig in Charlotteville. Zo rustig dat ze elders op Tobago zeggen “als ze in Charlotteville nog langzamer lopen, dan lopen ze achteruit”. Liming heet die don’t-worry-be-happy houding. Altijd is er morgen weer een dag. We beginnen het maar langzaam te leren.
De prachtige baai is diep en omringd door hoge beboste hellingen, waar de papagaaien vrolijk rondvliegen. De rust is alom, behalve één kroeg, die vrijdag ’s- avonds de Reggae iets te hard wil zetten. Kortom: een slaperig paradijsje. Charlotteville leeft van de vis. Er liggen zo’n 20 visboten voor het dorp (foto). De boten worden gebruikt voor lijn-vissen met 2 hengels, die uitsteken als voelsprieten - heel goed voor het milieu - want je vangt de roofvissen per stuk: tonijn, mahi mahi en dorade. Ze vissen ook met een net, dat ze, wanneer een school vis de baai in zwemt, uitroeien in een halve cirkel. De meeuwen en de fregatvogels hebben meestal als eerste door dat er een school in de buurt zit. De meeuwen vangen de vissen en de fregatvogels pakken ze weer van hen af. Dat gaat gepaard met veel gekrijs over en weer, een signaal voor de (slapende) vissers die dobberen bij het uiteinde van het net. Dan is het hard werken: net dichttrekken en de buit aan boord van de bootjes krijgen. Als de vis aan land wordt gebracht, blaast men op een conch (schelp) bij wijze van toeter. Dat geluid wordt later gevolgd door het getoeter van de auto’s, die bij de bochtige afdaling voor iedere bocht toeteren, totdat er een kleine file is bij de vismarkt. Uit laadruimtes komen de koelboxen te voorschijn, kopers staan om de tafels waarop de vis wordt schoongemaakt en wapperen met biljetten om te laten zien voor hoeveel ze willen kopen. Ook wij staan braaf in de rij, maar zelfs op een top dag, waarin er 3 scholen ‘Jacks’ aangeland worden, weten we er niet tussen te komen….. Een uurtje later is alle vis verkocht en keert de rust terug: de vissers pakken een biertje in een van de straatcafe’s en wij eten die avond gewoon iets met Amerikaanse diepvrieskip.
DE BUREN
Er liggen maar een paar jachten in Charlotte Bay, de meeste voor enkele maanden. Op een ander Nederlands schip wonen Chrissy (Christine, die zich, Anglosaxons ter wille, Chrissy noemt) en haar Engelse man David. David heeft 25 jaar in de casinowereld gewerkt en Chrissy heeft haar studie binnenhuis-architectuur niet kunnen consumeren doordat ze een paar jaar als croupier is gaan werken, want met dat vak kom je overal ter wereld aan de (speel)tafel. Toen David 42 werd vond hij dat het werk steeds meer van hetzelfde was en de twee besloten te gaan zeilen met een 31 voet scheepje. Dat was 21 jaar en 3 maal om de wereld geleden. Ze moeten woekeren met de ruimte en Chrissy verzucht dat al haar persoonlijke spullen in één kartonnen doos passen. Volgens een uitgekiend renteplan leven ze zuinig van hun spaargeld, € 400 per maand. Ze liggen nu voor de derde keer in Charlotte Bay en zijn bang dat het langzamerhand toch meer van hetzelfde wordt. Steeds wanneer we David tegenkomen zegt hij wat cynisch “well, another day in paradise”.
COOL
Het is heet, ontzettend heet. Nog niet eens qua temperatuur, zo’n 30 graden, maar het is de hoge vochtigheidsgraad waardoor je voortdurend zweet. Een wandeling tegen lunchtijd is het ergst. Vooral Jos heeft - laten we zeggen - zo’n effectief koelsysteem dat hij continue zachtjes zit te zweten. Zijn zonnebril zweet van z’n hoofd af en er loopt een straaltje langs zijn neus en dat op de grond lekt. Bij een onderdekse reparatie aan de motor met ontblote tors glimt hij als een Turkse olieworstelaar.
Een bekend gezegde luidt: ”zeezeilen, dat is met al je kleren aan onder de koude douche briefjes van honderd staan verscheuren”. Zeilen in de tropen is dan: “met je kleren aan in de sauna gaan zitten om bootapparatuur te repareren”. En dan een gezicht trekken of dat normaal is. Cool man!
We hebben boven ons bed een ventilator gemonteerd en ook één in de keuken, want boven de hete pannen hangen lijkt het vagevuur. Boven het voorluik hangt een omgekeerd spinnakertje van 1 meter dat de wind benedendeks leidt. Het beste gevoel geeft een grote straal koud bier of prik die je gulzig laat bruisen achter in je keel. Maar een nadeel is dat je, zoals je in veel literatuur over de tropen leest, ernstig aan de drank kunt raken. De enige werkelijke keus die je hebt is zweten en erover zeuren, of zweten en niet zeuren. Gij zult recreëren in het zweet uws aanschijns.
GRENADA
Van Tobago zeilen we in een nacht naar Grenada en ankeren in Prickly Bay. De drukte in de baai is fors, maar we weten een plekje te vinden waar we ons anker kunnen laten vallen. Veel van ons verblijf in landen wordt verklaard omdat we er moeten wachten op onderdelen. Zo ook hier. We hebben weer een probleem met onze energie: de 24V dynamo’s op de motor en op de dieselgenerator laden deze keer te hard. Na 30 minuten beginnen ze de in Suriname gekochte accu’s op te blazen, omdat de regulateurs kapot zijn. We moeten 13 dagen wachten op externe regulateurs uit de VS. Veel tijd dus om het eiland met een huurauto te verkennen: in de dun bevolkte gebieden is mooi regenwoud met fris klaterende watervallen, waar je kunt zwemmen (foto). En natuurlijk de nootmuskaat (foto) waar Grenada (Spice Island) beroemd om is. We staan een moment stil bij Leapers Rock, waar de Fransen in de 18e eeuw de laatste Caribs de zee ingedreven hebben. Het monument (foto) is gedoneerd door een plaatselijke begrafenisondernemer.
Grenada ligt op de rand van de hurricane-zone en wordt door veel live-on-boards gebruikt om die periode (juni-november) door te brengen. Een deel blijft de rest van het jaar ook en dat betekent een Amerikaans gedomineerde kneuterige gemeenschap. Iedere ochtend is er op de marifoon een ‘net’, een geleide chat voor het bootjesvolk. We ontbijten opeens met de marifoon aan. “Hellooo cruisers out there” Majo kan een ‘goodmorning Vietnam’ gevoel maar niet kwijtraken; Robin Williams zou wel raad weten met de nieuwtjes…. Weerberichten worden gevolgd door verzoekjes (wie weet een goede tandarts) en de sociale activiteiten (domino, noodles (zwemmen met drijfbandjes) en hash (rennen)). De lokale yoga en tai chi leraar komt uit Quebec… en zijn “bring your mat and a smile” praatje met zwaar Frans accent kunnen we intussen aardig imiteren. Maar de uitsmijter is: TREASURES OF THE BILDGE! Wat het zeilersvolk al niet wil verkopen of weggeven (het staartstuk van een buitenboord-motor, een retourtje aan boord van een privé vliegtuig naar Martinique), en wat ze zoeken (crew om naar de VS te zeilen, een filter voor een watermaker, een extra sterke wifi antenne).
OP BEZOEK KOMEN
Als je ons wilt komen opzoeken of wilt meevaren, onze plannen zijn:
- 27 april Tobago Cays tot Bequia
- 6-13 mei Bonaire
- 13 mei tot en met juli Curaçao. Jos blijft daar wanneer Majo een paar maanden naar Nederland gaat voor medisch ongerief.
ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email. Jos’ email is jos.vanveen@inter.nl.net , Majo’s email is vorig jaar gewijzigd: hendriksmajo@gmail.com. Haar telefoon is kapot en wordt nu gebruikt voor lokale simkaarten. Ons enige telefoonnummer is dat van Jos: + 31 645201071
-
26 April 2015 - 17:43
Louise Ter Kuile:
Jeeeeetje wat klinkt dit allemaal heerlijk; zo'n hagedisje zou ik nog wel overleven als de zon zou schijnen ;-)
geniet daar :-) -
27 April 2015 - 07:33
Annemarie Zunderdorp:
Klinkt fantastisch! -
27 April 2015 - 19:54
Niels:
Majo en Jos, jullie verhalen blijven prachtig! Gelukkig maar trouwens :).
Blijf genieten en schrijven. Ik kijk nu al uit naar jullie volgende verslag. -
28 April 2015 - 16:37
Carla Keijzer:
Gelukkig dat de piraten geen vat op jullie hadden. Lijkt me best eng om zonder navigatielichten en radar te varen in het pikkedonker. Maar jullie zijn nu al helemaal niet meer voor welk kleintje dan ook vervaard. Gaat het nog niet vervelen, net als bij de Engelsman -
28 April 2015 - 21:39
Siny:
Lieverds,
Wat fijn om weer zo'n mooi reisverslag te lezen. Wel eng hoor dat piratenverhaal, maar we vertelden jullie ook al dat Venezuela een zeer crimineel land aan het worden is. Op Curacao zitten ook veel Venezolanen
die het zat zijn in hun eigen land en hopen op een betere toekomst op C.
Wat verontrustend dat je maanden in Nederland zult moeten blijven vanwege de medische toestanden.
Waar gaat het gebeuren? Hoor het wel. Komen beslist met bloemen om je te troosten.
liefs en knuffel.
-
29 April 2015 - 11:24
Jaap Van Straalen:
Mooi verhaal.
Afzien in het paradijs. -
01 Mei 2015 - 14:39
Harry De Schutter:
Jos en Marjo,
Met plezier lees ik jullie verhalen en roep naar Tiny: ze zitten nu in Tobago en gaan naar Grenada. Tiny kijkt me dan bewonderend aan en durft niet te vragen:waar is dat? Ik ben daar dan wel blij om...
Wij hebben 14 dagen in Marokko rondgereisd met een huurauto en ervaar dan weer: wat is reizen een lering en ook een vermaeke!!!
We zijn net terug. Als ik er een verslagje van maak, stuur ik het.
Majo, dat medische, ik hoop iets mechanisch... ik ben zo blij met mijn heupprothese. Kortom: geniet van het voortgaan en dat medische komt wel weer goed, dag Harry en Tiny -
01 Mei 2015 - 14:40
Harry De Schutter:
Jos en Marjo,
Met plezier lees ik jullie verhalen en roep naar Tiny: ze zitten nu in Tobago en gaan naar Grenada. Tiny kijkt me dan bewonderend aan en durft niet te vragen:waar is dat? Ik ben daar dan wel blij om...
Wij hebben 14 dagen in Marokko rondgereisd met een huurauto en ervaar dan weer: wat is reizen een lering en ook een vermaeke!!!
We zijn net terug. Als ik er een verslagje van maak, stuur ik het.
Majo, dat medische, ik hoop iets mechanisch... ik ben zo blij met mijn heupprothese. Kortom: geniet van het voortgaan en dat medische komt wel weer goed, dag Harry en Tiny -
01 Mei 2015 - 14:40
Harry De Schutter:
Jos en Marjo,
Met plezier lees ik jullie verhalen en roep naar Tiny: ze zitten nu in Tobago en gaan naar Grenada. Tiny kijkt me dan bewonderend aan en durft niet te vragen:waar is dat? Ik ben daar dan wel blij om...
Wij hebben 14 dagen in Marokko rondgereisd met een huurauto en ervaar dan weer: wat is reizen een lering en ook een vermaeke!!!
We zijn net terug. Als ik er een verslagje van maak, stuur ik het.
Majo, dat medische, ik hoop iets mechanisch... ik ben zo blij met mijn heupprothese. Kortom: geniet van het voortgaan en dat medische komt wel weer goed, dag Harry en Tiny -
01 Mei 2015 - 14:46
Harry De Schutter:
Jos en Marjo,
Met plezier lees ik jullie verhalen en roep naar Tiny: ze zitten nu in Tobago en gaan naar Grenada. Tiny kijkt me dan bewonderend aan en durft niet te vragen:waar is dat? Ik ben daar dan wel blij om...
Wij hebben 14 dagen in Marokko rondgereisd met een huurauto en ervaar dan weer: wat is reizen een lering en ook een vermaeke!!!
We zijn net terug. Als ik er een verslagje van maak, stuur ik het.
Majo, dat medische, ik hoop iets mechanisch... ik ben zo blij met mijn heupprothese. Kortom: geniet van het voortgaan en dat medische komt wel weer goed, dag Harry en Tiny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley