Granada en St Vincent 27 april - 8 mei 2015
Door: Jos en Majo
Blijf op de hoogte en volg Jos en Majo
20 Mei 2015 | Curaçao, Curaçao
CARIACOU
Van Grenada naar het noorden liggen de eilandjes dicht op elkaar; nu 40 mijl naar Cariacou. Het lijkt of God bij de schepping het gruis dat hij over had hier achteloos neer gooide. Maar eigenlijk zijn ze van beneden af opgerezen: het zijn allemaal vulcaantjes, waaromheen koraalriffen ontstaan zijn. Cariacou (8000 inwoners) viert zijn jaarlijkse Maroon (= gevluchte slaaf) and Stringband Festival. Veel roots dus. In een optocht met flambouwen (foto’s) en bierflesjes met benzine wordt eten en drank meegedragen om te offeren en uit te delen aan de bevolking (en de yachties). Dansen in veelkleurige klederdracht en muziek. Ook de volgende dagen zijn er in de hoofdstad Hillsborough steelbands. Bij een strand in het zuiden is een concert met een hoog Bob Marley-gehalte. We leggen onze dinghy voor het strand voor anker en drinken zachtjes deinend op de golfjes cool de meegebrachte rum cocktails. Een prettige gemoedelijke sfeer.
NACHTMERRIE
Katten slapen 18 uur per dag. Zeker als het warm is. Maar als het ’s avonds donker en koeler wordt komt er leven in Jasper en Misha. Elkaar achtervolgen, op de giek klauteren of gewoon naar de visjes loeren. ’s Nachts is het ook etenstijd: Misha wil regelmatig wat brokjes en Majo is helemaal afgericht, zodat ze per 2 a 3 uur wakker wordt om zich van deze taak te kwijten.
Maar deze keer is er om 12 uur geen Misha en ook om 2 uur staat er geen kat op tafel die gevoerd wil worden. Bevreemd gaat ze weer slapen. Tegen half 4 schrikt ze wakker uit een kwade droom: er is iets met Misha! Toen ze naar bed gingen was hij binnen en nu….. Hoe ze ook roept en met bakjes rammelt: geen Misha. Zou hij via één van de koekoeks naar buiten zijn gesprongen? Dat is in al die jaren maar door 1 kat geprobeerd en zonder succes. Misha is geen springer, maar ja…
Jos is inmiddels ook wakker en terwijl Majo de dekverlichting aanzet en op dek gaat zoeken en rond de boot speurt, zoekt hij nog eens binnen. NIETS! Verbijsterd kijken Majo en Jos elkaar aan: wat kan er gebeurd zijn? Is íe soms in het afvalkastje opgesloten? En dan opeens daagt het: we hebben nog een fles limonade uit een voorraadruimte gehaald die zelden opengaat. Spannend dus voor katten. We openen het luik naar de voorraadruimte: Misha kijkt ons gekwetst aan: hadden we hem niet eerder kunnen bevrijden? 5 uur lang moest hij op pakken vruchtensap en flessen limonade liggen…
EN TOEN EN TOEN
De eilandjes 15 mijl verderop behoren ineens tot een ander land: St Vincent. Inchecken op Union Island en dan om de hoek voor anker in de verlaten Chatham Bay. En zo gaat het de komende dagen steeds. En toen gingen ze zwemmen voor het ontbijt, toen de lunch met witte wijn en toen aan de cocktails en toen zochten ze weer een mooie baai met palmenstrand verder en toen…. Heerlijk rustgevend voor de regenererende mens, maar wel vervelend om te lezen.
Een hoogtepunt vormt het Hoefijzer Rif op de Tobago Cays. We ankeren met achter ons de lager wal waar de passaat op af stormt en voor ons de oceaan. De golven worden gebroken door een uitgestrekt koraalrif waar het water maar één meter diep is en waar wij achter dus in kalm water liggen. Het water heeft een onnatuurlijke lichtblauw-groene kleur als van een drilpudding (foto’s). En wij liggen voor anker in dat lichtgevende heldere turquoise snot. Je kunt zo het anker zien liggen en ook de 4 plaatsen op de huid waar Jonathan in de vorige winter op de bok gestaan heeft en waar dus geen antifauling zit.
Het ritselt op al die eilanden van de Boat Boys. In locaal gemaakte houten speedboten met Japanse buitenboordmotoren (foto) bieden ze hun diensten aan: een mooring, brood, ijs en kreeft. Vaak al voordat we ons anker hebben laten vallen schieten ze toe en houden hun arme kreeft omhoog. Vergeleken met 6 jaar geleden zijn ze zakelijker (rijker) geworden en accepteren eerder een nee.
UITERLIJKHEDEN
Onze oliekleding en laarzen staan diep in de kast. De garderobe bestaat uit polo’s en korte broeken. Die slijten in een onvoorstelbaar tempo door zon, zout en zweet: in polo’s vallen gewoon gaten en korte broeken gaan een maandje of 3 mee. Het is zielig: het weer is zo mooi dat zelfs de badkleding slijt. Nieuwe voorraad inslaan blijkt lastig: we zijn te groot en willen geen neon-kleuren. Maar niet alleen onze kleerkast heeft te lijden onder het klimaat: wij ook. Zonnebrandcrème, vaseline, aftersun, caps en hoeden moeten onze roze velletjes beschermen.
Kappers met ervaring met sluik haar zijn schaars. Jos heeft ergens bijna het pand verlaten toen de tondeuse tevoorschijn kwam; ’t bleek mee te vallen, zijn haren staan nu vrolijk kort overeind. Voor vrouwen is het nog veel erger: de meeste zeilsters laten uit wanhoop hun haar maar groeien, zo ook Majo. Getsie, maar intussen is ze de ‘in between lengte’ voorbij. Vaak heeft ze op het punt gestaan gewoon de keukenschaar erin te zetten. Echt gewend aan het nieuwe kapsel is ze niet. Maar de grootste wijziging heeft Jos ondergaan. Bij het snorkelen bleek zijn duikbril door de snor zo te lekken, dat hij hem heeft afgeschoren. Majo vind het heerlijk! Maar Jos moet elke ochtend nog even slikken. Gelukkig vergoedt de kleurenpracht onder water het leed bovenwater.
MUSTIQUE
“Morgenavond gaan we uit eten”, Jos brengt het met grote stelligheid. Majo moet even schakelen want eigenlijk ligt de sla al te lang in de koelkast. Dan opeens daagt het haar: Jos nodigt haar uit voor Basils Bar, op Mustique. Interessant! Mustique (prive eigendom van een Schot) positioneert zich voor de happy few. De pilot juicht dat Princess Margaret er een landgoedje heeft en dat je zo maar Mick Jagger of David Bowie tegen het lijf kunt lopen. We laten het anker vallen en na een beschaafde tijd komt een bootje een ‘conservation fee’ innen. Ja, ook als je zelf ankert: 75 US$. Dat geld hebben we natuurlijk wel, maar dit is belachelijk. Ankeren is altijd gratis, nou ja op de Tobago Cays 2,50 US$ pp dan. We hijsen het anker weer op. Ja, ze moeten het natuurlijk wel een beetje exclusief houden en eerlijk: wij zijn daar geen OSM. Die avond eten we spaghetti kool met spekjes in de baai van Petit Nevis bij volle maan voor een indrukwekkende rotswand.
PETIT NEVIS
Dit kleine eilandje was een station voor de walvisvangst. Het ligt nèt ten zuiden van Bequia dat een rijke historie heeft in de vangst op walvissen vanuit kleine bootjes. Ze werden op Petit Nevis aan land getrokken en opgemoot. Ieder gezin op Bequia heeft dan recht op een stukje. Ze hebben nu nog het recht om jaarlijks 2 van die kolossen te vangen, maar niemand weet gelukkig meer hoe dat moet.
Wij gaan aan land en treffen bij de resten van het station een ploeg van 5 biologen die de biodiversiteit van de eilanden in kaart brengt. Petit Nevis scoort erg slecht: 65 soorten. Dat komt, weten de biologen, doordat er geiten gehouden werden: moordend voor de diversiteit. Het buureiland, waar dat niet het geval was scoort wel 130 soorten. Wij weten er wel mooie plaatjes van aangespoelde conch schelpen te maken en de biodiversiteit onder water (koralen) vinden we best goed.
SAFFROON ROOT
Het leuke en uitdagende van zo’n reis is dat je onbekende exotische etenswaar tegenkomt. Gezouten of gerookt vlees (van varkensoren tot kippenborst) is een van die uitdagingen; gezouten vis blijkt met katten niet te doen: tijdens het weken/ontzilten gaat Jasper zo te keer dat onze oren pijn doen. De maaltijd met gerookte varkensstaart is volgens Jos het culinaire dieptepunt van deze reis. Groente en fruit kun je deels op kleur en vorm inschatten en de culinaire encyclopedie (Oxford Food Companion) helpt ook. Maar toch, niet iedere zoete aardappel blijkt oranje van binnen en even smakelijk. Topinambour blijkt hier een soort aardappel te zijn en niet lekker. Majo koopt een zak met saffroon root knolletjes, saffraanwortel. Rauw blijken ze niet lekker, dus koken maar. Het kookwater kleurt bruin… Na 10 min nog niets, na 15 proeft Majo een vaag bekende smaak, maar eetbaar is het nog niet. Wel heeft ze opeens gele vingers: ze blijkt kurkuma, geelwortel, gekocht te hebben…. Dat moet je drogen en dan vermalen, niet echt iets voor aan boord. Achteraf had ze het kunnen weten: saffraan is natuurlijk geel….
MILLENNIUM
In de boekenruilbeurs in Domburg, Suriname hebben we een dik boek gescoord: ‘Het meisje met de tijgertattoo’. Een korte leesproef die avond is zo enerverend dat we de volgende dag later ook het 2e deel uit de kast halen. We blijken de millennium trilogie van Stieg Larsson ontdekt te hebben. Majo leest naar Tobago deel 1 al uit: de wachten zijn kort met zo’n boek! Jos is daarna haast niet van boord te krijgen en zuchtend van de spanning leest hij het in recordtempo. Na deel 2 hebben we een probleem: waar halen we deel 3 vandaan? Op Grenada zoekt Majo naar deel 3 in iedere boekenruilbeurs die we tegen komen: van tophotel tot marina. Niets! Toch straks in Nederland scoren? We hebben een e-reader bestand van iemand gekregen, maar geen e-reader… Op een dag dat we een auto hebben, vindt ze ‘The girl that kicked the hornets nest’. Deel 3 in ’t Engels. Deze keer mag Jos als eerste. Jaloers wacht Majo op haar beurt: klussen doet Jos niet meer: eerst het boek! Hij leest zelfs ’s avonds en ’s nachts.
We hebben Millennium inmiddels uit, de boeken zijn alweer door naar 2 andere boten. Wij lijden aan een post-millennium depressie: wat is Nabakov langzaam en Piketty gedegen, we missen onze adrenaline shot en we moeten nog 3 dagen non-stop naar Bonaire….
OP BEZOEK KOMEN
Als je ons wilt komen opzoeken of wilt meevaren, onze plannen zijn:
- 15 mei tot eind juli Curaçao. Jos blijft in Curacao wanneer Majo een paar maanden naar Nederland gaat voor medisch ongerief.
ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email. Jos’ email is jos.vanveen@inter.nl.net , Majo’s email is vorig jaar gewijzigd: hendriksmajo@gmail.com. Haar telefoon is kapot en wordt nu gebruikt voor lokale simkaarten. Ons enige telefoonnummer is dat van Jos: + 31 645201071. Graag sms-en.
-
21 Mei 2015 - 17:19
Carla Keijzer:
Heel erg naar allemaal, die snel slijtende kleren en steeds maar lunchen met witte wijn -
27 Mei 2015 - 22:55
Baudine:
OOOOhhhhh ik slurp jullie verhalen op.
Goed hoor ankertje op als ze zoveel ankergeld vragen.
-
27 Mei 2015 - 23:02
Henri Van Gelder:
Jullie verslagen zijn zulke mooie sfeerbeelden dat je bijna vergeet dat jullie over de zeeën zwerven waarvoor vaak hard gewerkt moet worden onder ook wel lastige omstandigheden. Leuk ook om al die cultuurverschillen te lezen en aan vertier hebben jullie kennelijk geen gebrek waaraan de katten ook een aanzienlijk aandeel blijken te hebben. Goede vaart op het volgende traject en Cuba zal toch wel aangedaan worden?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley