Curacao 1 aug - 30 sept 2105

Curaçao 1 aug – 30 sept 2015

PLANNING
“Laten we de blog vanaf Aruba versturen. Daarna gaan we naar Colombia en dat is een heel ander gebied dan Curaçao en Aruba”. Jos is er stellig in, na het huwelijk vertrekken we de 29e september en dan rond 10 oktober naar St. Martha. De planning staat en is scherp. Maar nog voor we bij de baai Santa Cruz zijn waar we ons willen voorbereiden op de oversteek breekt de aandrijfpin van de genualier. Vastgeroest na 4,5 maand niet gebruiken. We besluiten op Curaçao te blijven tot de nodige onderdelen uit Nederland in een paar weken hier zijn en checken weer in. Daarom een blog vanaf het Spaanse Water, waar we voor anker liggen. Plannen? Met een zeilboot? Gewoon niet doen……

CURACAO
Nu Majo weer aan boord is nemen we wat tijd om het eiland te leren kennen. De oude kern van Willemstad bestaat uit een historische wijken, zoals Punda, Pietermaai, Scharloo aan onze kant en Otrabanda aan de andere kant van de scheepjesbrug. De laatste jaren zijn er veel koloniale panden gerestaureerd en in vrolijke pasteltinten geschilderd. In het centrum puffen we uit op het Wilhelminaplein. De cafés zijn typisch Nederlands, en ook door het publiek waan je je in Amsterdam: op z’n hoogst wat veel Spaans en – er ligt een cruiseschip – de onvermijdelijke Amerikanen. Alleen de temperatuur is on-Amsterdams. Het is zo Amsterdams dat het even duurt voor het ons opvalt: de bordjes ‘duiven niet voeren svp’. Alle eilanden in de Carieb hebben inheemse bedreigde duiven, maar geen gewone (rot) duiven…….. echt thuis dus!

BIJNA THUIS
Curaçao heeft veel ‘import’, mensen die bewust hier naar toe zijn gekomen (Surinamers, Venezolanen en Columbianen) en types die zijn blijven hangen. In die laatste groep zitten nogal wat Hollanders en ze laten zich duidelijk voelen. De Surinamer verkoopt ‘Hollandse friet’; bitterbal en frikandel zijn ruim verkrijgbaar; de daghap van restaurant ‘Bijna Thuis’ was gisteren hutspot; Zeeuwse mosselen worden door Arke ingevlogen; Bruna, Rituals en Intertoys hebben winkels. Het lijkt hier soms meer op Zandvoort dan op de Carieb. Toeristen lijken het prima te vinden: saté met pindasaus, het bier is betaalbaar en je kunt bij AH je boodschappen doen.
En dan hebt je ook de Makamba’s, de blanken die hier wonen. Makamba’s zijn niet populair, ze doen populair. Types met een dikke Lexus of een Cayenne, een boot met een paar honderd PK er achter. Onduidelijk of ze hier voor hun plezier zijn, om fiscale redenen of gewoon om dichter bij hun handeltjes te zitten. In onze haven liggen ook van dat soort bootjes. Schuin tegenover ons ligt een zeilboot van ruim 15 meter, bij een huis aan een privé steiger. De boot is na 7 jaar te koop, heeft nog nooit gevaren, en is gekocht ‘omdat het zo leuk stond aan de steiger’. Het huis er naast is een ‘Des Bouvrie’ en heeft in de tijdschriften gestaan. Zo Goois dat we ons bijna thuis voelen.
Maar de grootste assets van Curaçao vinden we toch dat je er je boot kunt laten repareren en vandaar goed naar Nederland kunt vliegen.

DAT IS 5, OEPS 6
Sinds zijn 4e zwempartij in de Marowijne is Misha een stuk voorzichtiger geworden. Gelukkig! Het is knap hoe hij soms met 3 poten buiten de voetrail staat zonder te vallen. Iedere ochtend bekijkt hij de wereld, ziet de trompetvisjes langs komen en kijkt naar de vogeltjes. Zodra het donker is zit hij weer aan dek en kijkt naar de visjes, die hij wèl en wij níet zien. Jasper gelooft het inmiddels wel met de vissen en vogels, die is alleen geïnteresseerd in eten en spannende ontwikkelingen op de steiger (zoals de poes van de Fransen een paar boten verder op).
Om bij het lakken wat minder stof aan boord te krijgen hebben we de reling aan windkant van de boot met canvas afgedekt. Misha gebruikt de spleten tussen de doeken om te kijken. En om doorheen te kruipen ontdekken we als we opeens een plons horen. Hij probeerde buiten het doek om te lopen en is bij een windvlaag door het klapperende doek over boord gemikt. Misha zwemt naar onze bijboot en probeert aan boord te klauteren. Dat lukt niet omdat het plastic te glad is, dus Jos springt in de bijboot en vist Misha uit het water, waarna hij onder de douche gaat om het zout af te spoelen. Leert hij dan niets?
Een paar dagen later staat Majo vanaf het achterdak gezellig te praten met een Engelse medezeilster op de steiger. “O is dat jullie kat?” zegt ze vertederd als Misha zich meldt en rond Majo’s benen draait. De dames zien ineens opeens hoe Misha zich afzet en probeert op de steiger te springen. Ai: gespreksafstand is NIET springafstand, daarom liggen we zo’n roteind van de kant en gebruiken we de bijboot als trekpont. Het gesprek stokt. Misha zwemt naar de bijboot, strekt een voorpoot heel hoog uit en slaat een nagel in een zacht handvat van het bootje. Hij trekt zich op, loopt over de drijver richting boot en springt aan boord. Enfin Majo zet de kat weer onder de douche. Hij leert wel wat, maar niet het goede! Katten hebben 7 levens, dus het begint wel te spannen nu.

JOE’S BOATWORX
De eerste dag op het Spaanse Water gaan we met de dinghy touren. Onderweg gaat de schroef van de buitenboordmotor steeds meer slippen en bij de terugtocht tegen de wind in komen we nog nauwelijks vooruit. We kunnen net een wat morsige boot bereiken waar monteur Jo letterlijk zijn negotie drijft onder de naam de Joe’s Boatworx. Jo wekt vertrouwen en zal een nieuwe schroef bestellen. Hij gaat ook het contact van de kwakkelende dieselgenerator aan boord vervangen. Hij ziet bovendien dat het frame ervan te veel speling heeft waardoor de bevestigingsbout de 12V dynamo uitjottert. Ook heeft hij een slimme oplossing voor een spanbout voor de V-snaar. We zijn blij dat Jo op ons pad is gekomen. OK, het frame en de dynamo maar vervangen dan. Ineens blijkt de startmotor van de generator kapot – vreemd, daar hadden we nog niets van gemerkt - maar alla. Joe knipt daadkrachtig alle draden weg, levert een nieuwe dynamo en zal de startmotor, die van Chinese makelij is in China bestellen. Wanneer Jo weg is merkt Jos dat door de nieuwe spanbout het deksel van de generator niet meer dicht kan…

Dan een klein incidentje: Jo zou zijn zoon onze lege gasfles wel even laten vullen. Dat duurt en duurt en rappelleren helpt niet. Dan is ook onze 2e gasfles leeg, maar Jo heeft geen urgentiegevoel. Jos mailt kwaad “breng hem maar terug, dan doe ik het zelf wel”. Enfin 12 dagen en diverse uitvluchten later komt de fles. F 23,50 voor het gas en f 25 voor de service. Een achterdochtig gevoel bekruipt Jos.

De weken worden maanden en Jo’s excuses waarom hij geen nieuwe schroef heeft worden steeds absurder. De verkeerde schroef is gestuurd en een US Suzuki zou een andere schroef hebben dan onze Europese… Van onze buren aan de steiger horen we dat hij vertelt dat wij een of andere rare Suzuki in Colombia gekocht hebben. Andere yachties vertellen over fouten die Jo bij hen gemaakt heeft. Bij de werf Curaçao Marine mag hij niet meer op het terrein komen; te veel klachten. Het kwartje valt - dat kan hier nog echt met de Antilliaanse gulden – er is iets ernstig mis met die man. Hoe komen we halverwege de opdrachten met zo min mogelijk schade uit zijn klauwen?

Jos gaat over op damage control. Hij eist (na 52 dagen!) zijn Suzuki terug, gerepareerd of niet. Jo’s zoon brengt hem, maar zonder schroef, want die is Jo kwijtgeraakt… Jos laat een schroef uit Nederland opsturen (hoezo leverproblemen?) die hij monteert. De schroef loopt nu wel maar de koppeling doet het niet; Jo blijkt het staartstuk verkeerd in elkaar gezet te hebben, maar dat is zo verholpen.
Dan, wonder boven wonder, arriveert de startmotor uit China. Op het moment dat Jo die aan boord brengt trekt Jos de opdracht terug en regelt de financiële afwikkeling. Een andere monteur neemt de klus over. Wanneer we starten komt er rook uit de bedrading (Jo heeft plus met min verbonden), maar na 6 uur zijn alle problemen voorbij. We hebben nu ook een reserve dynamo, want die bleek elders gewoon te repareren.

We geven een bijzonder gezellig Safi Mafi diner voor 4 schepen waarmee we in het Marokkaanse Safi lagen en die we in Curaçao weer zien: De Belgische Lazuli en de Zwitserse Maya en Rio Kaya. Hans en Doris van de Rio Kaya, die op de kant staat, vertellen dat ze Jo gevraagd hebben eens naar een afsluiter te kijken. Wanneer ze niet aan boord zijn sloopt Jo alle 13 afsluiters, ook de goede, eruit en beschadigt daarbij de boot. Wij zijn er nog goed vanaf gekomen.

PREVENTIEF ONDERHOUD
Preventief scheepsonderhoud is belangrijk om droge voeten te houden. Jos kan op borrels smakelijk vertellen hoe we ooit in Tallinn urenlang de verkalkte slangen van het toilet op de kade hebben staan slaan om de kalkaanslag eruit te breken. Het toilet is een voortdurend punt van zorg. We spoelen ons gebruikte wc-papier bijvoorbeeld niet door het toilet om de doorstroming niet te belemmeren. Vooral Majo kan klagen wanneer de pomp raar piept of vacuüm trekt. Jos vindt dat onzin, want “je moet hem er gewoon even doorheen trekken”. Hij doet zijn behoefte en zal het wel even demonstreren. Hij pakt de handle en zet flink kracht – ineens een knal en de losgeschoten slang slingert de gier manshoog door het toilet. Jos heeft een beteuterde blik op zijn besmeurde gezicht en de losse slang gulpt nog zachtjes na. Majo giert van het lachen, met een cynisch ik-zei-het-je-toch toontje. De diameter van de slangen blijkt door een harde laag kalk gekrompen van 4 tot 1 cm. De dagen er na vervangt Jos de moeilijk bereikbare slangen van het wc systeem. Wij gaan zolang op de puts (emmer aan een touw). Ach ja, wij doen ons preventief onderhoud achteraf.

EEN CREMATIE EN EEN HUWELIJK
Jos heeft een maatje, de Duitser Harald, die met een schattig houten 35’ scheepje, de Leonotis (foto), in de haven ligt. Jos en hij wanen zich die mannen van staal op hun houten schepen. Harald heeft alleen nog een zus in Duitsland en is hartpatiënt. Nadat zijn vrouw jong gestorven is heeft hij in Zuid-Afrika Leonotis van de verrotting gered en voor een fortuin liefdevol gerestaureerd. In de kajuit heeft hij een altaartje met een bronzen leeuwenkop waarvoor hij waxinelichtjes brandt. Hij zeilt nu single handed over de oceanen terwijl hij onderweg geld verdient met projecten of delivery van schepen. Harald, een klein mannetje van 54 met een bierbuik, is prettig geschift: “Als God had gewild dat we glasvezel schepen zouden bouwen, dan had hij wel glasvezel bomen laten groeien” is zijn favoriete bon mot. Hij vleit alle vrouwen met overdreven strijkages en heeft een probleem met autoriteit. Dat laatste brengt hem soms in problemen met instanties als de kustwacht. Jos en hij kunnen samen goed doorzakken.
Op een dag loopt Jos wel 3x langs bij Harald en klopt op het dek. Hoewel de luiken openstaan geen reactie. Als Jos terugkeert van een rondje boodschappen staat er politie op de steiger. Harald ligt dood in zijn geliefde Leonotis. Hartaanval. Hij vertelde Jos dat hij een keer voor de kust van Namibië er zo slecht aan toe was dat hij de afsluiters opendraaide. Tot zijn knieën in het water hoorde hij Leonotis tegen hem praten en draaide toen de afsluiters weer dicht. Een houten sloep, is natuurlijk veel mooier dan een houten kist van 6 plankjes. Waarschijnlijk had hij liever gewild dat we hem in zijn geliefde Leonotis naar diep water hadden gesleept en de afsluiters hadden opengedraaid ipv de crematie in stilte die de notaris liet regelen en waarvoor niemand uit Duitsland overkwam.

Twee jonge mensen van ongeveer 30 jaar, Frida en Leon, doen met hun klassieke stalen 31’ scheepje, Puff, The Magic Dragon, een rondje Atlantisch. Ze willen na een jaar cruisen aan boord van hun schip in Seru Boca Marina trouwen op 28 september. Hoewel de genodigden maar bestaan uit de 3 ouderparen, waaruit ook de getuigen worden gerekruteerd, heeft de perfectionistische Frida ook een weddingplanner in de arm genomen. Er is een officiële fotograaf, maar Jos heeft aangeboden nog wat scheepse plaatjes te maken (foto’s). Niets wordt aan het toeval overgelaten en vooraf worden de beeldhoeken doorgesproken. Een buurboot die wel erg penetrant in het beeld ligt wordt verplaatst en zelfs de te opvallende gele kleur van zijn meerlijn kan op kritiek rekenen.
Dan is het zover. Frida loopt aan de arm van haar vader het ponton op, een stralende schoonheid in haar witte jurk, die haar in de Carieb gebruinde lijfje nog beter doet uitkomen. De ambtenaar wacht hun in zwarte toga op op het voordek. Het jawoord, de kus, en dan worden de klikkende camera’s overstemd door de scheepstoeters van de andere schepen om het gelukkige paar te feliciteren.

OP BEZOEK KOMEN
Als je ons wilt komen opzoeken of wilt meevaren, onze plannen (maar geen planning) zijn:
- Nov Colombia, o.a. Santa Marta en Cartagena
- Dec en jan de San Blas eilanden van Panama.

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email. Jos’ email is jos.vanveen@inter.nl.net , Majo’s email is vorig jaar gewijzigd: hendriksmajo@gmail.com. Graag sms-en of skypen. Voor dringende zaken is Majo’s telefoonnummer + 31 655712122, en dat van Jos + 31 654201071.