Curacao en Aruba 1 okt - 18 nov 2015

Curaçao en Aruba 7 okt – 18 nov 2015

De terugtocht van St Cruz naar het Spaanse Water doen we op 7 oktober in 5 uur, kruisend tegen de wind met de motor bij. De zee is tamelijk rustig, maar toch is het nat varen: de stroming zorgt voor korte, steile golven. Opgelucht halen we adem als we weer binnen voor anker liggen. Jos begint direct met de vervanging van het gebroken onderdeel, dat Coen en José van de Wildeman uit Nederland kunnen meenemen. Via sms, want wifi hebben we niet. Onze huurauto blijkt nog niet opnieuw verhuurd, vervoer is ook weer geregeld. Majo ontzilt ondertussen de boot. De volgende dag brengen we de lier naar de werf en starten we met inklaren. Douane en Immigratie besluiten dat we formeel het eiland niet verlaten hebben, zodat de uitklaring wordt doorgehaald. Gezien de behoefte aan wifi kopen we ook een data-kaart. Na 1,5 uur wachten (wel airco) zijn we in bezit van 1 GB. Op geen enkel eiland heeft een databundel zoveel tijd gekost. En dan begint het wachten op diagnoses en onderdelen. Van medezeiler Kees leert Jos hoe hij boortjes moet slijpen voor roestvrij staal. En dat je dan heel langzaam moet boren en met slaolie moet smeren. Op die manier weet Jos ons nieuwe gasfornuis zo op te hangen, dat het vrij kan schommelen en niet meer vastloopt op de gasaansluiting. Intussen gaan we weer met de generator aan de slag (ons vaste reparatie onderwerp) en de zonnecellen. De zonnecellen werken mee en met wat mailverkeer naar de installateur en veel gezweet in de kast waar de regulateurs zitten, is dat probleem in 4 dagen opgelost. De generator duurt wat langer. Totdat mede-cruiser Ton in 5 minuten (incl. koffie) de diagnose stelt: “de weerstand van het lampje is te laag, dan krijgt de dynamo geen startpuls. Gewoon een ouderwets lampje met meer weerstand erin en dan zijn al je problemen opgelost.” Het kost 3 dagen en ettelijke km’s voor we eindelijk (voor een belachelijke prijs) een goed lampje weten te scoren.

Majo pakt onderwijl het project ‘horren’ op. Door het zonlicht zijn onze prachtig fijnmazige horren volledig vergaan Op Curaçao nauwelijks nodig, maar straks in Panama, waar de muskieten welig tieren, wel. De katten weten in hun spel iedere avond wel weer ergens een nieuwe scheur te maken. Nieuwe horren dus, die ook de zon tegen houden, met canvas bovenop. Maar de zeilmaker heeft niet voldoende stof op voorraad, gratis krijgen we stofresten mee van onze laatste bestelling, een persenning voor de voorste doghouse. “veel succes met je patchwork!”. Thuisgekomen bestudeert Majo de stukken en constateert dat de eerste hor zo’n 40 meter naaiwerk gaat worden. Met de hand! Een goede opvulling van de wachttijd.

SANTA CRUZ 2
Op 1 november vertrekken we de tweede keer uit Curaçao. Vrienden Krijn en Marion die hier met vakantie zijn zeilen met ons naar de ankerplaats in Santa Cruz een van de leuke baaitjes aan de westkant waar je kunt snorkelen. Onderweg vertelt Krijn – die krimi’s schrijft die op Curaçao spelen - smakelijke verhalen over drugshandel, witwas operaties en maffia. De Blue Room waar we gaan snorkelen heeft nog niet in zijn boeken gefigureerd. Je kunt deze grot alleen bereiken door een stukje onder water te zwemmen, spannend! Het licht dat alleen door het blauwe water naar binnen komt geeft de grot zijn naam.

VERMOMMING
De volgende dag zeilen we zo’n 50 mijl naar Aruba. Weinig wind, dus motorzeilen. Vlak voor het eiland trekt de wind ineens aan. Jos viert de grootschoot, maar ziet niet dat die een slag te weinig om de lier heeft. Hij kan de schoot niet houden maar probeert dat wel. De blaren staan in zijn hand en door de klap van de giek schiet het harpje van de grootschoot los, waardoor het zware blok hem vol op de linkerwang raakt. Jos zijgt ineen met zijn gezicht in zijn handen. Wanneer de eerste schrik voorbij is leert voorzichtig onderzoek dat er niets gebroken is en dat het oog het nog doet. Wel heeft Jos een opzwellende oogkas met mooie bloeduitstortingen, een prachtige vermomming voor Halloween (foto) alleen een paar dagen te laat. In ons diepvriesvak ligt een coolpack, maar ons diepvriesje is zo verijst dat Majo het ding er niet uit kan krijgen. Jos moet zijn wang koelen met mozzarella (werkt wel), dan met een stuk Brie (werkt niet) en een pakje zeewier salade (prima als coolpack).

ARUBA
We hebben onze eerste nacht op Aruba onder aanvliegroute van de luchthaven gelegen. Lekker dichtbij het centrum van Oranjestad, maar ook 500 m van de landingsbaan. Ze blijken tot 24 uur te landen en om 6.00 uur begint het gedoe weer. Nooit geweten dat de landingslichten van vliegtuigen zo sterk zijn: echte schijnwerpers die ’s avonds een baan van licht over het water gooien en de boot verlichten. De volgende dag verkennen we Oranjestad. Op weg terug met de dinghy roept Jos ineens “Pas op, daar drijft een grote plastic zak in het water!”. Even ontwijken, want zo’n zak kan de schroef van de bijboot klem zetten. Jos stuurt een beetje bij, maar de witte zak ook. Jos wijkt nog wat meer uit en opeens gaat de zak de andere kant op. Een flinke rog! Minstens 1m! Van een duikende kennis hier op het eiland horen we dat er veel sting rays zijn. Zo’n knaap heeft de bekende Australische krokodillenknuffelaar Steve Irwin met de giftige stekel aan zijn staart gedood. Ai, wat zit je dicht bij het water in zo’n bijbootje.

“Toch leuk dat ik nu alle Nederlandse eilanden heb gezien” zegt Jos. Op ons eerste reis hebben we de bovenwindse eilanden St Maarten, St Eustatius en Saba gezien. Nu de benedenwindse ABC, die door de Spanjaarden Islas Inutíles genoemd werden. Te droog om iets te verbouwen. . Mochten we die daarom veroveren? Aruba wordt gedomineerd door zijn voornaamste inkomstenbron: ladingen Amerikaanse toeristen. Een lint van hoogbouw hotels markeert de strandkust en uit cruiseschepen, soms wel twee per dag, zwermen de toeristen uit over de naastgelegen shopping malls waar Swarovski, Hermes en Prada de boventoon voeren. In een Chinese winkel weten we wat brood en fruit te scoren, maar voor een cruiser heeft Oranjestad niet veel te bieden. “Wat doen we hier?” vragen we ons af. We huren een auto en slagen erin bijna alle overzichtelijke bezienswaardigheden op één dag te zien: de ruige noordkust, grotten, een natuurlijke brug en steenformaties alle gelegen in een door cactussen gedomineerd woestijnachtig landschap.
Het meest spreekt ons de vlindertuin aan. Bomen en bloeiende planten filteren het zonlicht en geven de rupsen een schaduwrijke vochtige omgeving om zich vol te vreten en te verpoppen. Een rijke schakering aan dartelende vlinders maakt de feeërieke sfeer compleet. We mogen ’s-morgens om 7 uur terugkomen om te zien hoe de vlinders uit hun poppen kruipen. Het lijfje haakt zich met de pootjes aan de lege pop; de vleugels die heel klein verfrommeld lijken hangen af. Langzaam zakt het bloed naar beneden en ontvouwen de vleugels zich (foto’s). Een vlinder, die naar beneden valt voordat zijn vleugels volgroeid zijn, is ten dode opgeschreven (video). Hij probeert tevergeefs naar boven te kruipen, de slappe lamme vleugels achter zich aan trekkend.

BESLUITVORMING
We verhuizen 4 mijl naar het westen en liggen nu geankerd in het azuur voor het strand van een hotel, waarvan we de wificode hebben en waar we met de dinghy elke dag een thermoscan met ijsblokjes gaan halen. We wachten op een rustig weerraam om naar Santa Marta in Colombia te zeilen. Dat is geen sinecure want het schiereiland Guajira is berucht omdat het er altijd stormt. Beïnvloed door de Pico Christobal Colon (5775 m) voeren hoge en lage drukgebieden daaromheen een gevaarlijke Samba uit met vaak 40 knopen wind. Ons navigatieprogramma simuleert de wind 7 dagen vooruit, maar meestal 10 knopen te laag.
Er zijn 2 strategieën: ruim buiten de kust in 1000 m diep water blijven, omdat de golven daar langer en dus makkelijker zijn of juist dicht onder de kust waar je baaien in kunt vluchten en voor anker beter weer kunt afwachten. De eerste, Bahia Honda, is iets meer dan 100 mijl varen vanaf Aruba.
Een andere factor vormen de piraten. Van Taco hebben we bij ons afscheidsfeest het boek ‘Piraten aan boord’ gekregen, dat 40 overvallen beschrijft. Dat zet de sfeer. We zijn met een boog om het beruchte Venezuela gevaren, maar Colombia staat bekend als veiliger. Statistisch tenminste. Een paar weken geleden is een Nederlandse vrouw Durdana Bruijn die met haar man Peter met hun Lazy Duck voor anker lag voor Islas Rosario in de buurt van Cartagena door gemaskerde overvallers vermoord. We kennen haar van de zeilersborrels op Curaçao. De hele Nederlandse kolonie is geschokt en verontwaardigd. De veiligheid statistieken krijgen zo ineens een gezicht. Sommige cruisers weigeren nog naar Colombia te zeilen – wij proberen rationeel te blijven, maar wat kun je doen als je alleen in een baai voor anker ineens bezocht worden bezocht door een boot met zogenaamde vissers? “Gewoon vis kopen”, merkt Majo droog op.

Dan laten de gribs laten een gunstig weerraam zien vanaf 19 november. We besluiten de sprong te wagen naar Bahia Honda. Wordt vervolgd.

OP BEZOEK KOMEN
Als je ons wilt komen opzoeken of wilt meevaren, onze plannen zijn:
- Nov - jan Colombia, (o.a. Cartagena)
- Jan - maart de San Blas eilanden van Panama.
- April – mei Cuba

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email. Jos’ email is jos.vanveen@inter.nl.net , Majo’s email is: hendriksmajo@gmail.com. Graag sms-en of skypen. Voor dringende zaken is Majo’s telefoonnummer + 31 655712122, en dat van Jos + 31 654201071.