Colombia 19 nov - 28 dec 2015

Colombia 19 nov - 28 dec 2015

DE SPRONG
Terwijl we op Aruba wachten op een gunstig weerraam overdenken we de reis tot nu toe. Veel mooie hoogtepunten, maar we waren eigenlijk te lang in niets-aan-de-hand gebieden waar ook veel zontoeristen voor een weekje naar toe komen. Niet onaangename, maar vlakke altijd-zomer ervaringen van zon, azuur, zand en happy hours, zoals in de Algarve, op Gran Canaria en op de ABC eilanden. We hebben excuses als reparaties, onderhoud en vliegen voor zakelijk of ziekenhuisbezoek in Nederland, maar we nemen ons voor meer tijd in bijzondere gebieden door te brengen. Op naar Colombia!

We zijn wat gespannen vanwege de vaak harde wind voor de kust van Guajira (de noordelijke grensstreek met Venezuela) en de verhalen van geweld, die altijd om Colombia hangen. Door een nacht doorzeilen met een rustige wind wordt onze eerste zorg weggenomen. We ankeren als enige boot in de mooie verlaten Bahia Honda. Dan komt een bootje met 4 mannen naar ons toe, die er uit zien als vissers…. En ja, het zijn ook vissers. Weer een zorg minder! We ruilen een T shirt tegen een flinke vis. Daarna beginnen de mannen te bedelen om van alles tot Jos zegt dat we klaar zijn voor vandaag. Met een flink mes maakt hij de vis schoon op het achterdek. De katten zijn niet weg te slaan. Jos bakt de helft van de vis en Majo maakt ceviche van de rest voor de volgende dag. De volgende ochtend komen de vissers terug met hun mobieltje (ja, eentje); ze willen foto’s maken van de katten. Ze zijn nu leuker en we babbelen over vissen en het leven in hun dorpje.

We breken op om naar Cabo de la Vela te varen. We hadden beter moeten weten want die kust staat bekend als kitesurf gebied: dus altijd harde wind. We komen tegen 3 uur binnen met windkracht 6! Later in de middag komen de windsurfers om Jonathan heen hun kunsten vertonen. Ze scheren vlak langs tot er één in de sprong zijn plank uitschopt, die handig door zijn neefje wordt opgevist, en landt op ons achterdek zonder de vlaggenstok of het achterstag te raken. Het showbinkie heet Beto; hij is 14 en doet mee aan kitesurf wedstrijden van Red Bull. Maar ja, zijn vader is daar dan ook Marketingmanager. Het andere Colombia.

De volgende baai, Bahia Cinto, is weer heerlijk rustig; je kunt er met de auto dan ook niet komen. De prachtige baai wordt omgeven door stranden en mangrovebos. En een paar eco-lodges. Vlak daarachter begint het gebergte van nationaal park Teyrona. De volgende stop is Santa Marta, waar we met een agent aan de bureaucratische inklaringsprocedure beginnen.

SANTA MARTA
Santa Marta lijkt – behalve een zeer comfortabele marina – een wereldstad. Het is er druk, busjes en taxi’s overal en drukke winkelstraten. Na de rustige baaien is het even schakelen. Het lijkt minder een reservaat dan de ABC eilanden. Je voelt de oerkracht van een groot continent met eeuwenoude cultuur en eigen smaken en geluiden. De mensen zijn erg klein en de kokette latina’s met hun plateauzolen komen niet hoger dan Jos zijn borst. Hij voelt zich een reus. Het lukt dan ook niet flip-flops in zijn maat (47) te vinden, 44 is max!
Op de Caraïbische eilanden zijn de indianen uitgestorven of uitgemoord, hier zijn de indigenos vaak nog duidelijk herkenbaar. Men is hoffelijk en ontspannen en er is minder ‘liming’. Het tempo ligt duidelijk hoger. Santa Marta is populair bij westerse toeristen en ligt op de ‘Gringo Trail’. In het centrum zitten de backpacker hostels, met als epicentrum de Plaza de Novios, een lief pleintje met een muziekkoepel, die ’s avonds in gebruik is bij de lokale break dansers. Er zijn stalletjes van schoenpoetsers en sapmakers en veel kroegen en restaurants. ’s Avonds wandelen en flirten er mensen, vervelen honden zich en bekijken toeristen het gedoe met een cocktail in de hand.

COLOMBIA
Bij Colombia denk je automatisch aan drugs, criminaliteit en FARC. Aan mannen met dikke snorren die in jeeps rondrijden, het machinegeweer in de laadbak en 2 revolvers in de broekriem. Maar we komen in een dynamisch land dat hard bezig is de oude tijden van zich af te schudden. Mensen stralen ambitie uit, er ontwikkelt zich een brede middenklasse. Het land is bijna volledig vrij is van de FARC, volgens Colombianen verworden tot een groep drugsbaronnen zonder enige politieke ambitie of overtuiging. Daarmee is de kans op gijzeling weggevallen en kunnen de Colombianen door hun eigen land reizen. Wegen worden in een hoog tempo verbeterd, ‘men’ gaat op vakantie, naar de kust (de hoogbouw hotels schieten de grond uit) of de bergen in naar de natuurparken. De corruptie tiert echter welig en iedere streek wordt door een paar rijke families gerund, die net als op Aruba en Curaçao, de politiek in hun zak hebben en door economisch machtsmisbruik hun positie weten te handhaven. De Colombiaanse economie is op grondstoffen gebaseerd: goud, gas, olie en kolen zijn belangrijke bronnen van inkomsten. Dat merken we in de jachthaven: we liggen benedenwinds van de kolenterminal. Iedere dag ligt er weer een zwarte stoflaag op de boot.

CIUDAD PERDIDA
Met 3 Belgische cruisers uit de haven huren we een gids en tolk voor een trektocht van 6 dagen de bergen in naar de Verloren Stad. Deze stad in de Sierra Nevada die van 700 nC tot de Spaanse verovering bloeide als bestuurlijk en religieus centrum van een omvangrijk indiaans rijk was lang vergeten tot hij door grafrovers in 1973 opnieuw werd ontdekt. Men bouwde honderden terrassen tegen de bergen aan waarin de doden met veel gouden offerandes en aardewerk werden begraven. De stijl ziet er Inca-achtig uit. Op de terrassen werden huizen en vergaderplaatsen gebouwd. De terrassen zijn gerestaureerd, de huizen niet. De stad is voor de huidige indianen ook heilig en is, om hun rituelen te houden, een deel van het jaar gesloten voor toeristen. Op een terras zien we een dream catcher (foto). De terrassenstad is indrukwekkend; het lijkt of de geesten van de indianen er nog rondhangen. De indianen in hun witte geweven kleren, die we onderweg tegenkomen leven in zichzelf en reageren niet op begroetingen. Ze proberen hun manier van leven te isoleren, maar leven een marginaal bestaan. Ze gaan niet naar school en hebben geen voordeel van alle trektochten waar ze het middelpunt van vormen. De vrouwen trouwen op 11 a 13 jarige leeftijd, de mannen op hun 18e. De mannen lopen de hele dag cocabladeren te kauwen en snoepen er kalk bij uit een penisvormige koker om hun nek om de werkzame cocasappen vrij te maken. De vrouwen werken en krijgen veel kinderen, die ze aan een band om hun hoofd dragen. Na 10 kinderen mag de man een tweede vrouw erbij nemen. Ondanks deze vruchtbaarheidscijfers groeit de bevolking niet door de hoge sterfte.

Zo mogelijk nog meer imponerend dan de stad is de tocht ernaartoe. Een jong stijl gebergte met tropisch regenwoud; 45 km klimmen en dalen, 3 dagen heen, 1 dag daar, 2 terug. Een muildier draagt onze rugzakken, onze weldoorvoede lijven en onze dag rugzakjes sleuren we zelf naar boven. Vooral Jos, die het minst conditie heeft, moet geweldig afzien en anders Majo wel die na één dag al last krijgt van blaren. Het is zo’n 35 graden in de schaduw, maar wij lopen in de zon het pad dat de indianen met hun muildieren ook lopen. We klimmen in de brandende zon terwijl de geur van muildierschijt steeds doordringender wordt en vervloeken ons lichtzinnige besluit deze tocht te maken. We logeren in kampementen en slapen in hangmatten of stapelbedden met klamboe. Het is in het regenwoud zo vochtig dat de nat bezwete kleren niet meer drogen. Maar de natuur is zo overweldigend dat de ongemakken naar de achtergrond wijken. Weelderig regenwoud met luchtwortels, kloven die we oversteken met touwbruggen, heldere bergstromen die we doorwaden. Jos plaagt onze jonge gids Janet, 24 jaar, en vraagt haar of ze een vriendje heeft, of misschien een vriendinnetje. Nee zegt ze, ze is weduwe, en heeft een kindje van 4. Haar man is doodgeschoten bij een gewapende roof….

STARRING JONATHAN
We worden door een New Yorks reclamebureau gevraagd om met Jonathan als locatie te dienen voor een reclamefilmpje en foto’s voor Ray Ban. Er komt een crew aan boord van 19 mensen met een veel apparatuur en rekwisieten. Er zijn, behalve de regisseur en haar assistenten, cameramensen, gaffers, bedieners van reflectieschermen, visagisten en een kapper. Op de wal staat er nog een tent met minstens zoveel mensen en apparatuur, zoals een naaimachine om op het laatst dingen in elkaar te kunnen flansen. Er zijn twee modellen, waaronder Georgia May Jagger, dochter van Mick. We moeten Jonathan voor de kust op de motor in een bepaalde hoek op de late middagzon houden voor de gewenste plaatjes. Er wordt zelfs een making-of film gemaakt. De klant, die dacht voor een snoepreisje in te tekenen, moet kotsen in de rekwisieten en wordt van boord gehaald. We worden miljonair omdat we 3,6 miljoen pesos verdienen met de shooting, zo’n $ 1200.

CARTAGENA DE LAS INDIAS
We gaan met de bus naar Cartagena, waar het door de feestdagen vol met toeristen is, De stad blijkt ‘mega’ te zijn; de oude kern, een Spaanse ommuurde vestingstad, verdwijnt bijna tussen de torenflats van de omringende nieuwe stad. Maar de oude stad is charmant en heeft z’n eigen sfeer behouden. Mooie huizen met Spaanse balkons, prachtige kerken en kloosters. We eten op pleinen en in binnentuinen en genieten van een hotel met airco (27 graden vinden we al koud) en een zwembadje. Het Museo d’Oro hier heeft - net als in Santa Marta - een prachtige Pre-Columbiaanse collectie (met inderdaad veel goud), maar laat ook zien hoe de indianen die in de riviervlakte leefden de overvloedige regens wisten te benutten voor landbouw. Watermanagement dat grote indruk maakt, maar dat jammer genoeg niet meer onderhouden wordt; de huidige bevolking van de riviervlakten weet niet meer om te gaan met de jaarlijkse overstromingen.

Santa Marta dat druk en lawaaiig was toen we van Ciudad Perdida terugkwamen lijkt een dorp als we van Cartagena terugkeren. Alles wat een zeiler nodig heeft, is op loopafstand te vinden, de luxe supermarkt (prima brood) is maar een paar honderd meter. In de winkel koop je dingen in zakken, die wij in potten (jam ) of pakken (melk) stoppen . Je kunt hier het meest heerlijke fruit kopen, naast mango’s, bananen, limoenen of papaya ook voor ons nieuwe soorten: sap van de tomato de arbol en tamarinde zijn heerlijke dorstlessers. Overal langs de straat kun je heerlijke fruitdrankjes of een beker schoongemaakt fruit kopen. Ons lievelingsrestaurant Ouzo, dat op Foody niveau kookt, heeft zulke lekkere sapcombinaties dat je geen behoefte meer hebt aan cocktails.

Colombianen houden van keiharde folkmuziek met trekharmonica’s: cafe, bus en disco zijn voorzien van boxen! Een kakofonie van lawaai. Het fitnessclubje dat iedere ochtend van half 7 tot 7 voor het werk op de boulevard bij het strand oefent, doet dat bij de opzwepende muziek uit een 1 m hoge box die de docent iedere dag weer meeneemt! 50 m verder op geeft de trainer van de sportschool op het dakterras les met eigen muziek en nog veel grotere boxen. Het jachthaventerrein wordt ook verhuurd voor evenementen: van personeelsfeest van het havenbedrijf tot concert van de ‘4 koningen van de nacht’: de volumeknop staat op vol. Van 9 uur ’s avonds tot 5 uur in de ochtend, zoals de zeilerskolonie de volgende dag mopperend constateert. Het lawaai dringt de integriteit van het lichaam binnen, zodat je moeilijk meer kunt nadenken. Jos besluit na 3 weken van moordplannen maken dat hij zich niet meer gaat ergeren aan al die herrie, zelfs niet aan boten die in de haven de knop op vol zetten. Hij krijgt voldoende training om daar in te slagen.

FELIZ NAVIDAD
Met deze temperaturen lukt het ons niet om in kerststemming te komen. Maar de Colombianen hebben er geen probleem mee. In de winkels is alles op de Kerst gericht. Winkels hebben mannen met dikke versterkers op straat, die proberen je de winkel in te praten. Winkelpersoneel draagt kerstmutsen of hele kerstpakken (gelukkig alleen in winkels met airco) en kerstliedjes schallen uit de boxen. Langs de strandboulevard verschijnen er constructies die ’s avonds verlichte kerstbomen zijn en de parkjes worden voorzien van verlichte sterren en boompjes. We ontdekken via folders wat de supermarkt-marketeers vinden dat we met Kerst moeten eten en drinken: koude rollade, gevulde kippenborst en bubbelwijn. Ook worst en kaas horen tot het feestassortiment. Nederlandse kaas is in de aanbieding - van die nep Edammertjes. Ze smaken niet naar Nederlandse kaas, maar de marketing is goed. We hebben ons wel de kaas van het brood laten eten door onze Nederlandse kazen zo slecht te beschermen.
Een kerstboom van zwerfvuil (foto) wenst jullie fijne Kerstdagen en wij een gelukkig nieuwjaar!

OP BEZOEK KOMEN
We vinden het leuk wanneer je ons wilt komen opzoeken of wilt meevaren, onze plannen zijn:
- Jan - maart de San Blas en de Bocas del Toro eilanden van Panama.
- April – mei Cuba
- Juni – okt langs de oostkust van de VS naar het noorden (Chesapeake, New Port, New York)
- > Dec de Bovenwindse Eilanden

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email. jos.vanveen@inter.nl.net of hendriksmajo@gmail.com. Graag sms-en of skypen. Voor dringende zaken Majo: + 31 655712122 en Jos + 31 654201071.