Santo Domingo en Samaná 14 - 28 mrt 2017

SANTO DOMINGO
Het duurt en het duurt voor we een weersvoorspelling krijgen waarop we naar het westen willen. In afwachting daarvan besluiten we naar de hoofdstad Santo Domingo op de Zuidkust te gaan. We regelen kattenoppas en Jonathan, die in deze baai al een krabbend anker heeft gehad, leggen we aan de beste ankerboei. Na 5 uur in een taxi, een busje en een grote bus bereiken we de hoofdstad. De overgang van het slaperige dorp Luperon naar deze miljoenenstad is groot: hoogbouw, files, welvaart (een Maserati importeur) en taxichauffeurs die om het hardst onze aandacht eisen. Maar het hotel heeft een douche en airco en ligt in de mooie oude stad. Later in de middag, op het centrale plein, kijken we naar de kalme chaos. Er zijn weer terrasjes en straatventers verkopen fel gekleurde drankjes. Fotografen schieten reportages van kleine prinsesjes: trotse ouders presenteren daarmee hun dochters van zo’n 13 à 15 jaar aan de gemeenschap. Ze poseren keurig in avondjurk, zwaar opgemaakt; de make-up blijft ondanks de hitte zitten. Een meisje moet met duiven op de foto (ze schijten op de mooie gedrapeerde rok). Uit angst voor de fladderende massa doet ze steeds haar ogen dicht. Langs de zijlijn zien we nog kleinere meisjes kijken en poseren (hand op de heup, één been elegant vooruit) voor hun fotograferende ouders. De broertjes rennen intussen gewoon rond en pesten de duiven. Er zijn veel mensen in lompen, maar dan wel de modieuze gescheurde spijkerbroeken; wat een manier om in dit land afstand van armoede te nemen. Nadat we zijn neergestreken op een terras trekt een bonte carnavalsoptocht voorbij (foto’s). In de Carieb weet je nooit wanneer ze ergens carnaval vieren.
’s Avonds eten we in Jagua, een van de beste restaurants. Opvallend veel tafels met alleen vrouwen. Naast Jos een tafel met bloedmooie, overwegend superslanke jonge latina’s, twintigers: een verjaardagsfeestje voor de dame in de rode, diep uitgesneden avondjurk; de verjaardagstaart staat onaangeroerd op tafel. De dames zijn meer bezig met het posten van berichten en foto’s op Facebook dan in gesprek met elkaar. Naast Majo een tafel met 12 vrouwen van onze leeftijd. Duidelijk vrouwen die zelf ook banen en carrières hebben, maar ook getrouwd zijn (geweest) en die tot de bovenlaag van de maatschappij behoren. Naarmate de avond vordert wordt er ook hier meer en meer gefotografeerd en ‘gepost’ en wordt de stemming joliger: een jaarclub? Het is boeiend om die beide tafels te zien, we constateren dat ze de zelfde sociale laag zijn, maar met zo’n 30 jaar verschil. Dat betekent hier het verschil tussen ‘de dictatuur van Trujillo meegemaakt hebben’ en ‘onbezorgd opgegroeid zijn’.
Weer buiten op het plein spelen straatmuzikanten. Meestal locale merengue muziek, een gitaar-met-het-bekende repertoire. Een groepje jongens in het zwart met instrumenttassen kijkt naar drie musicerende mannen van in de 70. Ze smoezen en rukken dan op; die jongeren gaan die mannen toch niet wegpesten? Ze omcirkelen de oudjes, er wordt gepraat, de jongens pakken hun instrumenten uit, een van hen pakt een trommel van een van de mannen…..en dan speelt er een 8-mans band jazzy merengue met een paar solo’s voor de jonge kopersectie. De samenwerking duurt een paar nummers, de jongens nemen vrolijk afscheid en laten het aan de mannen om met de hoed rond te gaan.
Alle landen gaan steeds opelkaar lijken, maar er blijven van die typische verschillen. Overal mensen met mobieltjes, maar iedereen belt hier met Whatsapp of iets vergelijkbaars; gewone telefonie is relatief duur. In Colombia gebruik je je mobiel om gebeld te worden en bel je via een straathandelaar, die zijn tikken in het groot inkoopt en die van alle providers telefoons heeft liggen, want bellen binnen een netwerk is het goedkoopst. Hier in de Dom Rep zijn ze gek op wifi. Vrijwel iedere serviceverlener biedt het aan: de tandarts, de betere supermarkt, maar ook alle bussen! Zelfs de overvolle busjes in Santo Domingo, zonder achterlichten, zonder bumpers of motorkap hebben wifi. En opgepakt als haringen zit iedereen netjes de FBooken of te WA-pen.
THEE
In ieder land zijn er producten die je er niet kunt krijgen: schoonmaakazijn is onbekend in de VS, vacuüm koffie en UHT producten zijn schaars. Gewone thee is ook zeldzaam en zeer duur; men drinkt groene thee of smaakjesthee. Majo wil daarom haar theevoorraad op Bermuda (ex-Engels) aanvullen. En toen Bermuda niet doorging, leken de Bahama’s (ook ex-Engels) een goed alternatief. Maar behalve bereduur, blijkt gewone (rode) thee daar niet te koop: ook hier weer ‘smaakjes’. Het einde van onze voorraad ontbijt thee komt in zicht. Thee in de Dom Rep is een luxe, trendy product, alleen te verkrijgen in de duurdere supermarkten in de grote stad. Na de supermarkt in Puerto Plata, ontdekt Majo thuis dat ze per ongeluk thee met sinaasappelschil en kruidnagel gekocht heeft. Misschien leuk als ijsthee, maar niet bij het ontbijt. De redding moet komen uit Chinatown in Santo Domingo: 3 korte straten met toko’s, restaurants en goedkope hotels. In de eerste toko hebben ze wel vissaus (stond ook op de lijst), maar geen gewone thee. Vijf toko’s verder accepteert Majo dat ze de komende maanden groene thee zal drinken bij ’t ontbijt: de meest fraaie medicinale theeën zijn er te koop, ook zeer zwarte thee, maar gewoon rode niet. Ze verheugt zich zo op een ontbijt met een echte Orange Pekoe (die inmiddels in Puerto Rico gescoord is).
VERLOREN
Een Dominicaan vraagt ons of we het verlies van ‘onze jongens’ tegen Japan al te boven zijn? Wij kijken verbaasd, maar er blijken baseball WK wedstrijden te zijn en wij zijn ingemaakt door Japan. Denk niet dat we niets voorstellen, onze gesprekspartner weet namen te noemen van Nederlandse spelers die in de VS spelen. Maar het grote plezier komt die avond: Dom Rep – VS. Het lijkt wel Nederland-Duitsland: overal hoor je gejuich als de Dom Rep heeft gescoord, cafe’s hebben tv’s op het terras en in het kleine buurtwinkeltje bij het hotel zitten mensen op tuinstoelen met een biertje naar de tv in de winkel te kijken. Tegen 11 uur rijden er wat auto’s vrolijk toeterend rond: de Dom Rep heeft de VS keurig ingemaakt. Geen relletjes, geen gedoe, gewoon grote tevredenheid in de stad.
NAAR SAMANA
We aririveren weer in Luperόn en ons weerraam arriveert ook! Op naar de baai van Samaná. We hopen dat er nu eens niets kapot gaat. Een lichtpuntje is dat we voldoende hout hebben om het af te kloppen. Met de officials hebben we afgespoken dat ze om 8 uur de despacho aan boord komen afgeven. Om 10 uur gaat Jos met de dinghy ze indringend toespreken en om 10.40 vertrekken we. Alles gaat voorspoedig tot 0.50 ’s nachts – Majo heeft wacht – een klap en gesis alsof ergens een slang af springt en druk ontsnapt. De motor stopt (15 uur na de vorige reparatie). Jos die uit bed gegooid is, ontdekt dat de krukas vast zit. Ai, toch te weinig hout om af te kloppen? We kruisen met zo’n 3 knoop op het nachtelijk briesje, maar om half 7 uur ‘s morgens is het afgelopen: we drijven totaal stuurloos. Een machteloos gevoel; het enige wat we kunnen starten is de benzine generator; dat geeft tenmiste wat energie. Het is 9 mijl tot de rotsen van Cabo Cabron en we drijven op de stroom 1,5 knoop, gelukkig ongeveer evenwijdig aan de kust. We kijken hoopvol naar iedere rimpeling op de gladde zee. Om half één ‘s middags komt er eindelijk genoeg wind om te kunnen sturen, die we gebruiken om van de rotsen af de zee in te gaan. Om 2 uur ‘s middags lopen we 5 knoop en durven we weer de goede kant op te sturen. We kunnen de kapen bij licht ronden en laten om half 8 moe het anker vallen in de baai, zo’n 10 mijl van ons doel.

SANTA BARBARA
We kiezen de volgende morgen voor Marina Puerto Bahia, omdat we daar aan de wal de grootste kans op een snelle reparatie hebben. Onze monteur Richy uit Luperόn komt ondanks een reis van 300 km dezelfde dag nog kijken. Voordat hij er is meldt onze buurman Lance zich. Hij was monteur en is nu aan het cruisen. Majo doet het geluid van de ontsnappende lucht toen de motor stopte aanstekelijk na. Nou hij weet wel wat er aan de hand is: een lek in het koelsysteem waardoor er water in de cylinders staat (heeft hij zelf ook gehad). Hij mist duidelijk zijn werk, dat hij door hartklachten moest stoppen. Zonde om te wachten tot Richy er is vindt hij: de verstuivers moeten eruit om het water eruit te laten. Even later heeft hij zich in de motor ingegraven. Het kleppendeksel ligt al los en hij sleutelt met een verzaligd gezicht en zwart beoliede handen aan de kleppen. Hé, dat is nu jammer, geen water in de cylinders...
Maar daar is Richy gelukkig (met een hulpje en zijn vrouw) en terwijl hij zich insleutelt, sleutelt Lance zich uit, in een poging om verder gezichtsverlies te voorkomen. Na 1,5 uur heeft Richy de bepoteling van Lance weer ongedaan gemaakt en kan hij aan de eigenlijke klus beginnen: het weer verwijderen van de koppelingsbak om het vliegwiel, dat niet helemaal recht blijkt, eruit te halen. Weet hij dat omdat hij dat eigenlijk de vorige keer had moeten doen? Enfin we zijn al lang blij dat de motor geen schade heeft opgelopen en start. Om 11.00 ‘s avonds liggen het vliegwiel en de bekraste schijven eruit en laten we uit het marina-restaurant pizza komen voor de hele ploeg.

De druk valt van ons af; het probleem ligt nu op Richy’s bordje. We kijken eens wat beter om ons heen. De marina ligt aan het hotel van een resort.Wij liggen zo ongeveer in de lobby (foto). We genieten van de luxueuze omgeving, het infinity zwembad (foto) met cocktails en wifi. Er is dit weekend een regatta. Iedereen in de haven is uitgenodigd voor de festiviteiten. We kunnen Jonathan niet bewegen, maar we mogen meeëten en -drinken met de bonte groep deelnemers: Dominicanen, cruisers en de marine. Misha steelt de show zoals hij gedrapeerd ligt op de doghouse onder de bimini. Vooral vrouwen fotograferen hem; hij krijgt 74 likes op U-tube.
De 4e dag duikt Richy weer op met het uitgevlakte vliegwiel en monteert alles. De motor springt aan.Vooruit, achteruit, no problema!

MERENGUE
De bevolking in Santa Barbara is zwarter dan in de rest van de DomRep: de stad is gesticht door vrije, zwarte ex-slaven die midden 19e eeuw een schipbreuk overleefden, later aangevuld met zwarten uit Pittsburg, Amerikaans was hier tot voor kort de voertaal. Dictator Trujillo heeft de stad laten platgooien in de jaren ‘60, uit ergernis over deze ‘vreemden’. Nu merk je vooral in de muziek dat het anders is. De Caraïbische Mensch kan nu eenmaal niet zonder muziek, maar de merengue, die je overal in de Dom Rep hoort is hier vervangen door modernere muziek, zoals rap en techno. En het volume staat flink wat hoger. Een geliefde manier om je familie en vrienden op een biertje te trakteren is door ze uitnodigen naar een boulevard, bij je geparkeerde auto. De hele achterkant is gevuld met geluidsboxen. Naast de auto staat een kleine generator (die boxen vreten stroom), die zorgt dat je VEEL geluid kunt produceren. Het bier komt uit een oversized koelbox met ijs. En terwijl de muziek keihard staat, ga je dan lekker op een muurtje zitten of hangen, neemt een slokje bier en kijkt of de mensen je wel zien (horen). En 30 meter verder staat er dan een andere auto met de achterklep open…….
PUUR NATUUR
We steken de baai over naar San Lorenzo, een natuurpark met prehistorische Taino hiërogliefen, vleermuizen en zwaluwen in grotten en kolibri’s. We ankeren tussen brokken graniet die loodrecht uit het water oprijzen en dinghiën tussen de wortels van 15 m hoge mangrove bossen. Een ruige natuur waar de fregatvogels,visarenden en pelicanen domineren (foto’s). Je verwacht ieder moment een aanval van een pterodactylus. We wandelen door het tropisch regenwoud en terwijl het hard regent blijven we redelijk droog: het bladerdak vangt de regen op.

Uit het noorden kennen we de Dom Rep als een erg mooi, overwegend agrarisch land. Op de trip naar Santo Domingo leren we de andere kant kennen: naarmate we dichter bij de hoofdstad komen neemt de industrie toe. Ook de welvaart, of beter gezegd, het verschil in inkomen wordt duidelijk zichtbaar: ruime villa’s en appartementen, nieuwe, dure auto’s (de Dom Rep kent een importbelasting van 30% op alles, dus reken even uit wat die Bentley kost) en straatverkopers, die bij stoplichten met hun waar langs de auto’s gaan. Het milieubewustzijn moet nog groeien: alle rivieren zijn vervuild door de diverse mijnen en landbouwgif. Het leidingwater is alleen geschikt om te wassen. Drinkwater komt uit 5 gallon flessen, die in Luperon keurig aan boord worden afgeleverd. Maar het land blijft mooi, zeer groene bergen met prachtige, eveneens groene vlakten daar tussen. In de Samana baai leren we de keerzijde kennen: het is zo groen omdat het vaak regent: om precies te zijn: nu 4 dagen lang. Als we eindelijk weer onze kop buiten steken liggen we in oker-kleurig water: uitspoeling van de heuvels naast ons.
WEER NAAR DE VS
We willen de Monapassage tussen de Dom Rep en Puerto Rico oversteken, die berucht is om zijn fronten en stijle zeeën. We vertrekken 6.00 ‘s avonds omdat de wind dan minder is. Appeltje eitje; het is saai. De winden zijn zo licht dat we motoren, maar op dit gevaarlijke stuk kan het ons niet saai genoeg. De volgende dag ankeren we op Puerto Rico.
Puerto Rico is Amerikaans. Geen staat, maar een onderdeel van de Commenwealth van de VS. Inklaren moeten we als ‘aliens’ wel. Gelieve even te bellen. Dat moet met onze Nederlandse telefoon, ons Amerikaanse nummer is nog niet geactiveerd. 22 minuten á $3,60 later eindigt Jos het telefoongesprek: ze komen ons inspecteren. Weer een uur later mag Jos met de ene beambte mee en krijgt Majo van de andere beambte te horen dat ze geen plantaardig afval van de groenten uit de Dom Rep op het eiland aan land mag brengen. Gelieve het GFT in zee te storten zodra je een stuk uit de kust bent. Een regel die tegenwoordig eigenlijk alle eilanden toepassen, wijs geworden na een mango-ziekte die van eiland naar eiland overging. Moe gaan we vroeg naar bed.

OP BEZOEK KOMEN OF MEEVAREN
- April : Sint Maarten en de Antigua Classic Regatta
- Mei: Gouadeloupe

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.com of hendriksmajo@gmail.com, sms-en of skypen. Eventueel Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071