32 Nog meer Curacao 27 okt - 10 dec 2017

DORP
Er liggen op de top van het seizoen op het Spaanse Water wel 150 boten van cruisers voor anker. De afstand tot elkaar is zo groot dat wanneer de wind draait je elkaar net niet raakt. Het hele veld draait evenwijdig aan elkaar pirouetjes, die door de wind gedicteerd worden. Het is net een groot dorp met kleine vrijstaande (vrijdrijvende) huisjes. Er is een druk verkeer van dinghies tussen de boten en naar de wal. Iedereen heeft de marifoon aanstaan op kanaal 72, zodat je elkaar kunt oproepen. “Wind Song, Wind Song, hier de Jonathan”. Zodra je contact hebt ga je naar een ander kanaal, bijvoorbeeld “one up?”of “73?”. Amerikanen gooien er dan nog graag wat kreten in als ‘affirmative’ of ‘rodger that’, de Europeanen zijn wat makkelijker. Maar pas op wat je zegt, want iedereen kan meeluisteren. Hoewel, plat Limburgs, Deens of Schwitzerdütsch blijft lastig. Zo ontwikkelt zich het sociogram. Op de wekelijkse cruisersborrel en -maaltijd op donderdag zie je dan de gezichten bij de bootnamen en komt het sociogram tot leven.

SAAI
“Sturen we nog van hier een blog? We hebben eigenlijk niets te melden”. Als je iedere dag schuurt en lakt aan de boot beleef je weinig. Het ritme is schuren, grof afnemen, secuur afnemen, lakken, niets aanraken, even te water om ons af te spoelen en dan voorzichtig afspuiten met zoet water, zodat je niet per ongeluk de verse lak raakt....weer een dag om. Niet echt om over naar huis te bloggen. Na de eerste 6 lagen met poly-urethaan onderbreken we het ritme: Jonathan moet nog de kant op om de onderkant in de anti-aangroei verf (anti fouling) te zetten. We spelen het klaar om nog een plekje op de werf te regelen (het is daar spitsuur zo aan het einde van het orkaanseizoen): op dinsdag eruit, vrijdag er weer in is de planning. Jonathan wordt deze keer niet met een normale botenlift uit het water getild, maar gaat er – alsof het een moterbootje is – met een botentrailer uit (foto). Doodgriezelig om te zien, maar de jongens van de werf weten wat ze doen, het gaat perfect. De aangroei is mega, vandaar dat ons tochtje op moter van het Spaanse Water naar de Annabaai langzaam gaat: kokkels, oesters en zeewier. Zelfs de schroef is begroeid! Nadat de jongens van de werf de grofste troep met een hogedruk reiniger eraf gespoten hebben en de boot gestut is, mogen wij aan de gang met verfkrabbers om de kalkresten van de kokkels en oesters eraf te krijgen. De woensdag is ‘schuurdag’, van 7 uur in de ochtend tot 19.00 uur ’s avonds gladschuren. De onderkant is antracietgrijs, wij die avond ook. Gelukkig zijn er douches, met warm water zelfs. Doodmoe gaan we om 9 uur naar bed: 4 m boven de grond. De katten komen niet de trap af en volgen het werk en de Franse buurkat 1,5 m lager. Donderdag brengt Jos de nieuwe antifouling aan. Het droogt zo snel dat we met onze 10 liter maar 1 laag kunnen aanbrengen, dik dat wel. In Nederland kunnen we er altijd 2 lagen van doen. Vrijdagochtend stutten de mannen Jonathan anders, zodat we de plekken waar de stutten stonden ook nog kunnen doen en vrijdagmiddag om 4 uur vertrekken we weer. Op de terugweg naar het Spaanse Water varen we – met stroom en wind tegen – harder dan op de heenweg! Net voor ’t invallen van de nacht zijn we weer geankerd. Doodmoe, doch tevreden. En op zaterdag start het ritme van schuren, afnemen, lakken weer voor de laatste 4 lagen met vernis.

BOEIEND
Ineens is het over: het laatste lakwerk zit erop. Nog een dag om alles weer te monteren en dan nog de nodige uren om alles weer op te bergen en te zorgen dat we van werk-boot weer vaar-boot worden. We kunnen weer leuke dingen gaan doen.We starten met een stadswandeling door Otrabanda. Eindelijk raken we verzoend met Curacao. Eerst was het een noodzakelijke plaats om naar Nederland te vliegen en onderhoud te doen, nu is het eiland zelf interessant. Voor de meeste vakantiegangers gaat het om de happy hours op de beaches, zoals Mambo Beach en Wet and Wild. Voor ons gaat het om de cultuurhistorie en de muziek. Willemstad is Unesco World Heritage (15 jaar voordat Amsterdam dat werd) en telt meer dan 500 monumenten. Erfgoed, omdat het een eigen bouwstijl kent: Nederlandse gevels, dakpannen en zolders (ovens in deze hitte, dat moesten we nog leren) en booggalerijen op de eerste verdieping. De verovering van de zilvervloot in 1628 was de reden en de financieële dekking om hier te beginnen. De 30 Spanjaarden en een paar honderd indianen die toen het eiland bevolkten vertrokken samen naar Venezuela; de indianen op eigen verzoek! Het eerste fort kreeg al gauw een kleine handelsvestiging in zijn schaduw, Punda (de punt). In de 18e eeuw ging men aan de andere oever (otra banda) wonen in ruimere huizen met tuin. In de welvaart van de 50-er jaren van de vorige eeuw trok men weer naar de nieuwe buitenwijken ver van het centrum. Architect Anko van der Woude leidt ons rond en laat ons het gerestaureerde en ongerestaureerde Otrabanda zien. Hij vertelt hoe erfgenamen door gedeeld eigendom hun panden laten verkommeren, omdat ze het niet eens kunnen worden over een verkoopprijs. Onteigenen is hier niet mogelijk.
Een week later lopen we door Punda met kunsthistorica Gerda Gehlen - wat was het eigenlijk klein in de 17e eeuw. Het moet er ontzettend heet geweest zijn en ongelooflijk gestonken hebben. Droevig ‘hoogtepunt’ van haar verhaal is hoe de Engelsen in 1806 het eiland veroverd hebben. Het aanvalsplan staat keurig in de Britse archieven: ze wisten dat Oud en Nieuw met jenever en vuurwerk gevierd zou worden. Diverse wachtposten op het eiland hebben de 4 schepen zien langskomen en hebben alarm geslagen, maar in Willemstad had men het te druk met feesten en vuurwerk: de Nederlanders werden op 1 januari wakker in een Engelse kolonie. Overal op het eiland duiken nu winkels en zeecontainers voor de verkoop van oudejaarsvuurwerk op. Als de Venezolanen iets willen is dit een goede timing.

ANNIE, HOU JIJ ME TASSIE EFFE VAS
We eten in de stad en gaan naar een van de vele live optredens. Veel mensen op Curacao zijn musicus en schnabbelen bij. Jazz, maar vooral salsa, cha cha cha en merengue zijn heel populair geworden door de Colombianen en Venezolanen die op het eiland wonen.
We hebben een tafeltje veroverd met uitzicht op de muziek. De musici zijn bezig alles in te regelen als een kittige dame van onze leeftijd vraagt of ze de 3e stoel van ons tafeltje mag gebruiken. “Zouden wij op haar tasje willen passen als ze straks danst?”. Nog voor we ja of nee kunnen zeggen gaat ze zitten en haalt echte dansschoenen uit haar tas.Terwijl ze die voor haar slippers inwisselt vertrouwt ze ons toe dat ze Canadese is. Ze is een maand op het eiland om salsa te dansen en haar hier opgescharrelde Cubaanse danspartner komt zo. De muziek start en ze kan niet stil blijven zitten. We krijgen een demo salsa: soepel in de heupen, maar rustig in de beweging, moeilijke draaien: ze kunnen het echt! Jos maakt op haar telefoon video’s.

SINTERKLAAS EN KERSTMIS
Wij komen maar niet in de decemberstemming. De dagen zijn wel merkbaar korter (scheelt 3 kwartier aan beide kanten), maar toch. Rendieren en verlichte kerstmannen sieren de rotondes, er staan nepsneeuwmannen bij de pontjesbrug en je hoort mierzoete ‘white christmas’ liedjes uit winkels schallen, maar wij blijven het te warm vinden. Maar als we na de rondleiding in Punda Sinterklaas met steelband tegen komen gaan we toch kijken, de muziek klinkt te leuk. De zwarte Sinterklaas heeft het warm achter zijn baard, zijn vrolijk dansende Pieten niet. Trotse ouders en grootouders staan te kijken hoe hun kleine grut het dansje doen; de band speelt een lekker Caraïbisch melodietje, niks ‘maan schijnt door de bomen’. In papiamentu is Sinterklaas ook Sinterklaas, Piet is Piet en de kinderen dansen een ronchi, maar meer kunnen we niet thuisbrengen. De allerkleinsten kijken angstig naar de wel heel lange en nog pikker zwart gesminkte zwarte Pieten.

LAMPENKAP
Boven de tafel in de kuip hangt onze ankerverlichting, die we ook als tafellamp gebruiken. Felle ledverlichting, die we voor de gezelligheid met een lampekap afdekken: een yoghurtbeker. Dat levert het nodige commentaar van gasten op: mooie boot, maar die lamp....... Eens per zoveel tijd proberen we een alternatieve lampekap te vinden, een cocosnoot of zo. We vinden niets en zijn intussen al helemaal aan de yoghurtbeker gewend. Die beker is net een schoonheidsmoedervlek op de wang van een beeldschone vrouw. Veel licht geeft hij niet en bij het scrabbelen hebben we een zaklantaarn nodig, maar alles went. Eindelijk vinden we een beetje scheeps ogende plastic schaal, die zich laat doorboren en die avond kunnen we onze scrabblestenen zien. Is het partijtje daarom zo spannend?

KOERS
Nu begin december is het orkaan seizoen ten einde. De bovenwindse eilanden zijn zo langzamerhand orkaan vrij. Het ideale window voor Bonaire missen we omdat we nog 4 lagen moeten. Maar nu we klaar zijn, zijn de voorspellingen slecht: we moeten minstens een week wachten. Cruiser René van de Pimentao blijkt duikinstructeur en Jos haalt bij hem zijn duikbrevet.
Op de Jonathan woedt een storm, een brainstorm. Waar gaan we naartoe? Na Bonaire willen we naar de qua natuur onbedorven maar bestuurlijk corrupte Venezolaanse Roques. Venezuela is technisch failliet en je ziet in zulke situaties vaak dat overheidsdienaren geen loon meer krijgen en voor zichzelf beginnen. We horen dat de kustwacht jachten begint te controleren en geld afzet, maar ook dat je bij het Venezolaans Consulaat een permiso kunt krijgen dat je daarvan vrijwaart. Wanneer we op een vrijdag zijn uitgecheckt bij de Curacaose immigratie blijkt het consulaat dicht door een nationale feestdag. Wachten tot maandag kost een dag van het weerraam dat nodig is om de 120 mijl via Bonaire recht in de wind naar de Roques te komen. Bonaire zelf is ook een probleem, omdat je daar niet mag ankeren en de ankerboeien maar tot 55 voet zijn toegestaan. Met onze 60 voet moeten we voor de hoofdprijs naar de jachthaven. Als we geweigerd worden bij de boeien moeten we s-nachts door naar de Roques met het risico daar geplukt te worden of we besluiten naar bakboord de zee in steken en in 3 dagen naar Sint Maarten te varen. Wordt vervolgd!

OP BEZOEK KOMEN OF MEEVAREN
We hebben nog geen vaste planning. Eerst naar de bovenwindse eilanden. Daarna naar Grenada, misschien naar Tobago. Daarna in ieder geval weer omhoog. Half april op Antigua voor de Classic Yacht Regatta staat ook vast.

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.com of hendriksmajo@gmail.com, sms-en of WAppen. In Nederland bellen: Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071