34 ST Maarten tot Antigua 6- 29 jan 2018

Sint Maarten maakt vier maanden na Irma en Maria nog een desolate indruk. Het water van de oceaan en de lagune werd opgezweept tot een vloedgolf die samen met de wind schepen oppakte en over de huizen heen op bebouwing en andere schepen kwakte. Huizen en delen van houten en zelfs betonnen kades zijn ingestort of weggespoeld. Aan de Nederlandse kant heeft men zo snel mogelijk gezorgd dat horeca, winkels en marina’s weer in business zijn om de toeristen op te vangen. In ieder geval zijn de kleine eet- en dranktentjes langs het lokale strand al weer terug. Met geluidsinstallatie. Een ‘lichtpuntje’ is dat de van kleur wisselende ledverlichting van de brug waar we zo de pest aan hadden het ook niet meer doet. Uit het hotel waar Amerikaanse vrienden vorig jaar logeerden, steken nu glijbanen om het puin af te voeren voor een versnelde ‘refurbishing’. Auto’s rijden rond met kapotte ramen en deuken, als ze nog rijden. Er circuleren merkbaar minder busjes.
Aan de Franse kant loopt alles langzamer. Daar moet men de Franse regels voor afvalscheiding en de Europese regels voor aanbesteding van opruimwerk volgen. De supermarkt Port de Plaisance (NL) waar we altijd voorraden insloegen: beschadigd en geplunderd. Dat kleine Thaise restaurantje waar we een keer lunchten: weg. Die Franse bakker waar we patisserie kochten: alleen een scheefhangende houten buitenmuur en een kapotte vitrinekast staan er nog. Maar in vergelijking met Puerto Rico of de Britse Virgins doen ze het op Sint Maarten goed. Op de BVI’s is er maar op 2 plekken stroom en wifi, ook op Puerto Rico leven nog steeds veel mensen zonder stroom. Electriciteitspalen zijn omgewaaid. Sint Maarten heeft na de vorige orkaan de leidingen ondergronds gelegd.
De rendabele toeristen komen trouwens langzamer terug dan de zuinige cruisers. We zien de lagune in de twee weken dat we er zijn weer voller worden. Tussen de naar de marina’s teruggekeerde miljonairsschepen, op een rijtje stern-to aan de kade, liggen nog een paar wrakken half onder water. Net een stralende glimlach met een paar rotte tanden. Ook in de lagune liggen nog veel wrakken en stukken van daken half of helemaal onder water. We varen erg omzichtig om niet voor een extra wrak te zorgen.

DE EEN Z’N DOOD
Op Curaçao hadden we al gemerkt dat de ramp op Sint Maarten voor Curaçao goed uitpakte: cruiseschepen verleggen hun route naar Willemstad. En de aanvoer van goederen naar St Maarten is ook niet slecht voor de omzet.
Sommige yachties haastten zich net na de ramp naar Sint Maarten om tegen een zacht prijsje gezonken schepen en onderdelen te kopen. Een drijvende bok takelt wrakken op en legt die op een drijvend ponton. Dan heb je als koper een korte tijd om hem zo te repareren dat hij blijft drijven. Als dat lukt kun je hem verkopen of kannibaliseren. De weer drijvende schepen, teruggekeerd uit de onderwereld zien er pokdalig uit door een paar maanden aangroei. Een yachty (naam bekend bij de redactie) loopt met een haakse slijper op zak en oogst interessante onderdelen zoals ankers en propelllers. Wij merken met een zekere gêne dat we ook geïnteresseerd naar de wrakken kijken. Ook voor auto-onderdelen zijn er een nieuwe aanbieders in de markt gekomen. Op menige parkeerplaats zie je een achtergelaten auto langzaam maar zeker gestript worden.

HUMAN INTEREST
Paul, de timmerman, die voor ons wel eens klussen doet, woont aan boord van zijn zeilschip. Dat ligt nu half onder water maar hij heeft geen geld voor een bok. Hij heeft een kleine werkplaats aan de wal, maar de verdieping erboven is weggeblazen, zodat hij nu geen dak meer heeft en geen electriciteit voor z’n machines. Paul is niet verzekerd. Een katamaran die al jaren te koopt stond hoeft nu niet meer verkocht te worden. Het is total loss. Wel goed verzekerd.
De orkanen werden dagen vooraf voorspeld, Een schipper van een miljonairsjacht werd drie dagen vooraf dringend aangeraden weg te varen, maar hij weigerde “want hij heeft een paar dagen vrij”. Nu heeft hij heel veel vrije dagen. De schipper van een ander groot schip probeert wel wanhopig te vertrekken, maar krijgt zijn motoren, die net gereviseerd zijn, niet aan de praat. Die worden nu uit het wrak getakeld om door een specialistisch bedrijf uitgelezen te worden voor de schuldvraag. Het gaat om $ 18 mln.

Een familie die zijn huis versterkt had vond het grootste probleem hoe zij de jonge kinderen rustig konden houden. Het ergste is namelijk het angstwekkende lawaai dat je horen en zien doet vergaan. Ze kropen met z’n allen in de veiligste kamer en zorgden dat alle nintendo’s en padjes volledig opgeladen waren. Via vrienden werden nog even een nieuwe games en films geregeld. De kinderen kregen een koptelefoon op en een scherm voor zich. Werkt prima, mits voldoende opgeladen accu’s, chips en snoep.
Bedrijven begonnen 4 dagen voor de orkaan met het barricaderen van alle ramen en deuren. Van verschillende technische bedrijven horen we dat ze ook hun personeel tijd en materiaal gaven om hun huis te beschermen. En dat ze nu zorgen dat de schade die thuis ontstaan is, weer gezamenlijk wordt opgelost. Niet iedereen heeft zo’n werkgever, veel mensen hebben zelfs geen werkgever meer, omdat die niet operationeel meer is. Geen werk, geen inkomen, wel een kapot huis, meestal onververzekerd, want na de vorige orkaan van 1995 zijn de premies omhoog gevlogen. Maar ondanks dat, klagen de mensen niet. “Ach je weet dat het kan gebeuren, bij de vorige orkaan was ik klein, dus als het meezit maak ik dit nog één keer mee”.

CLEAN UP
Er is door de orkanen veel troep in de lagune gewaaid, die aan de lij-kust aanspoelt. Natuurbeschermingsorganisaties proberen de stranden en de lagune weer schoon te krijgen en organiseren clean up’s. Binnen de zeilerswereld zijn er een paar enthousiastelingen die oproepen op het marifoonnet doen. En zo staan we met rubber laarzen en handschoenen op een zondagmorgen om half negen bij het startpunt van de clean up. Met meer dan honderd mensen weten we in 2,5 uur zo’n 600 meter basaltdijk ‘troep-vrij’ te krijgen. Delen van steigers, dakplaten, heel veel verpulverend plastic, hout, schoenen, alles zit er tussen. Volgende de organisatoren ruim 4 ton. Rond 11 uur puft iedereen uit en krijgt water, een banaan en een t-hirt van de organisatie. Vol trots varen we daarna met de bijboot langs onze dijk.

VLINDERS
Een paar dagen lang genieten we van feeërieke tochtjes over de lagune: overal fladderen kleine witte vlinders over het water. Hoe hebben die als rusps 450 km wind overleefd? En hoe overleeft een vogeltje van 12 gram een orkaan? Kan zo’n beestje zich vasthouden aan een tak? En als de tak dan wegvliegt? Veel bomen zijn gekortwiekt. Een deel van de palmen heeft te veel zeewater gehad en wordt geel. Maar zelfs de meest zielige bomen lopen weer uit en de avocado oogst belooft zeer goed te worden. Van natuurbeschermers horen we dat de pelikanen het beter overleefd hebben dan gevreesd: er wordt weer gebroed, maar minstens 200 dieren hebben het niet gehaald. Op Barbuda is hun zeer zeldzame lokale duif al weer gesignaleerd. De geiten op de heuvel voor onze ankerplaats hebben weer jongen, iemand moet die beesten tijdig in veiligheid hebben gebracht.
De baaien aan de oostzijde van St Maarten hebben het ‘t ergste gehad: daar staat niets meer overeind. Maar het strand is in betere conditie en mooier dan ooit. Dat vinden ook de schildpadden, die nu zelfs bij het hoofdeiland gesignaleerd worden. Op St Barths liggen we een nacht in een baai die beroemd is vanwege de schildpadden. Ook daar zien we ze weer rondzwemmen. De natuur kan veel hebben.

ANTIGUA
Na wat onderhoudklusjes en fourageren breken we op om naar Antigua te gaan, dat recht in de wind ligt. Gezien onze voorkeur voor dagtripjes breken we de tocht op in drieën en overnachten we voor St Barths en Nevis onder de gele vlag. Antigua heeft een grote aantrekkingskracht op ons door de klassieke schepen die er hun thuishaven hebben, zoals Valsheda en Mariëlla, en de historische sfeer van Nelson’s Dockyard. Er liggen ook veel pompeuze miljonairsjachten. ‘s Nachts zie je een woud van masten, waarvan de zalingen met wit verlicht worden. Bovenop staat een rood licht zoals op zendmasten - “pas op vliegtuigen, de mijne is sky high”. Eén motorjacht heeft zelfs een helicopterdek.

De belangrijkste reden om naar Antigua te gaan is dat de automatische bilgepomp naar onze zin iets te vaak loopt: we maken water. Op 29 januari gaan we het water uit om een lek in het achterschip te laten repareren door de shipwrights van Woodstock, een bekende houtwerf. Voor die tijd ontmoeten we eerst nog Belgische vrienden, die we al 2 jaar niet gezien hebben. Zij zijn voor ’t eerst op Antigua omdat hun zoon en zijn vriendin hier zijn. Nathan en zijn vriendin Sabine, twintigers, werken als bemanning op deze schepen. Nathan wil engineer worden en Sabine gaat voor captain. Het is een lange weg, die voert langs allerlei dure gecertificeerde opleidingen. Het begint bij het diploma ‘Dinghy Master’ en eindigt met titels als ‘Ocean Master 3000’. Deze schepen liggen eigenlijk bijna altijd in de haven, want varen is te duur. Wanneer een zeilschip van boven de zeg 45 meter wil zeilen kost dat extra verzekeringpremie en urenlang werk aan de bemanning: alle vertrekken langslopen om badkamer toebehoren, kristal, bloemstukken en gedrapeerde handdoekjes te stouwen en na afloop weer te schikken. Eén dag werkt Nathan op het schip van Abramovitsj: 100 man vaste bemanning en wanneer de eigenaar aan boord is nog 30 extra. Het lijkt een fantastisch beroep – spelen met het speelgoed van de baas – maar het komt feitelijk neer op voortdurend poetsen, zij het erg overbetaald.

OP BEZOEK KOMEN OF MEEVAREN
We hoppen de eilanden naar het oosten af in dagtochten naar Grenada, misschien naar Tobago. Daarna in ieder geval weer omhoog. Half april op Antigua voor de Classic Yacht Regatta staat ook vast. Daarna willen we in mei oversteken naar de Azoren.

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.com of hendriksmajo@gmail.com, sms-en of WAppen. In Nederland bellen: Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071