Van Curacao naar huis en terug 26 juli- 26 okt 201

NAAR HUIS
We laten Jonathan achter bij Curacao Marine en wippen naar huis. Maar dat gaat zomaar niet. De katten mogen van TUI niet bij elkaar in één reishok; we scoren in aller ijl een tweede plastic doos. Majo loopt even bij de dierenarts langs (die zit gelukkig 200 m van de marina) en daar ontdekken we dat we de heren niet zomaar mogen invoeren in Nederland. Ze zouden wel eens enge ziektes kunnen meenemen. De volgende dag komen de heren voor hun gezondheidsverklaring, die daarna ook nog officieel afgestempeld moet worden door een zeer officiële instantie. Enfin, 3 uur later hebben we een prachtig formulier, dat op de luchthaven op Curacao even met een schuin oog bekeken wordt. Op Schiphol kijkt niemand naar de verklaring. Maar als we katten weer los kunnen laten, merken we dat ze – net als wij – door scanners gehaald en gefouilleerd zijn.

De huurders van ons huis gaan er pas 31 juli uit, maar liefdevol worden we opgenomen door Jenny, die zelfs haar eigen tweepersoons bed aan ons afstaat - heerlijk met dekbed tegen de kou! O wat fantastisch, Bussum in de zomer. We fietsen door het dorp of rijden in de MX5 met open dak, die Tijmen, zoon van Gerard en Ellen, welwillend een paar weken afstaat. Je weet waar ze de lekkerste wijn en de fijnste prosciuto verkopen. Ons mooie huis aan de beukenallee. De huurders blijken zich er schandalig misdragen te hebben. Nog niet eens uit kwade wil maar gewoon geen goed huisvaderschap en een ander besef van het verschil tusen mijn en dijn. Een greep: het 70 jaar oude parket is met water en laminaatreiniger gedweild, waardoor alle koperen spijkertjes zwart uitgeslagen zijn. Ze vonden het kennelijk niet gewenst hun 3 kinderen grenzen op te leggen, dus de muren en vaste vloerbedekking zijn met roze viltstiften behandeld. De binnenband van Majo’s fiets is er om het ventiel heen uit gesneden; kennelijk iets elastisch nodig om dingen vast te binden? Er blijkt 110 cm boeken weg, ongeveer 40 stuks. Kom er maar eens achter welke. We kunnen er tenslotte 22 met name noemen. Majo ontdekt dat alle hulpstukken van haar geliefde keukenmachine er zijn, maar het moterblok ontbreekt (niet meer leverbaar). Bij het schrijven hiervan maakt zich weer woede van ons meester. De huurders leken OSM (Ons Soort Mensen) maar bleken DSM (Dat Soort Mensen). Machteloos ontbloggen we hen. We worden met de katten in ons huis teruggedrongen tot de gang beneden met de meubels uit de woon- en eetkamer, omdat de parketjongens (ook een meisje trouwens) moeten schuren en de tapijtjongens de bovenverdieping onder handen nemen. Van daar uit klussen we ons een weg terug naar de rest van het huis, dat we kamer voor kamer terug veroveren. We verven (Ral 9010 is de trendy verfkleur), repareren, kopen huisraad bij Ikea en Kringloop en poetsen eindeloos. We hebben gelukkig 2 maanden huur als borg ontvangen, die we na een steekspel met inventarislijst en foto’s behouden. Niet voldoende voor de schade, de rest is leergeld. 6 weken klussen we overdag en eten we s avonds met vrienden. Wat fijn en hartelijk, maar te kort om iedereen weer te zien.

SCHEIDING
Jos vliegt op 9 september naar Curacao voor de rest van het kluswerk: Jonathan. Die heeft de weken alleen goed overleefd: geen beestjes, geen water binnen. Jos blijft nog even in de jachthaven want rigger Gijs gaat kijken waarom er speling in de genuafurler (furler = oprolmechanisme) zit. Hij begrijpt niet hoe de furler werkt tot hij er eindelijk beweging in krijgt. Daar schieten de lagers los en een regen van kogeltjes daalt neer op de voorpunt en in het water. Hij is daarna een paar dagdelen bezig met redeneren en belt met de dealer in de US. Dan zegt hij tenslotte de constructie te begrijpen. Nog een week voor het opsturen van kogeltjes en een ontbrekend fixeerschroefje en hij krijgt het voor elkaar. Wel goed dat hij zijn studie uren niet in rekening brengt. Jos wil graag weg uit de dure en hete marina en kan een paar dagen later omvaren naar de beschutte baai, het Spaanse Water, waar je gratis kunt ankeren. Jos was vergeten hoe heerlijk het hier is. Hij werkt in zijn zwembroek en als het te heet of te stoffig wordt duikt hij overboord. De keuken en douche moeten geschuurd en gelakt worden. Dat gaat niet wanneer de kok (Majo) daar wil koken en de katten er doorheen lopen. Die klus moet eerst geklaard voordat Majo met 2 dozen katten mag verschijnen.

Jos houdt op z’n app de ontwikkeling van orkanen in de gaten, maar die komen niet dichterbij dan 650 mijl. De bovenwindse eilanden, zoals St Maarten en Dominica worden zwaar getroffen. De kroeg Lagoonies op St Maarten waar we met andere cruisers vaak rondhingen werd weggeblazen. De S&S van een kennis Marty, waar we in april op Antigua nog naast lagen, lag op de BVI’s in een zgn hurricane hole. Een grote golf spoelde de boot aan land en daarna werden twee schepen op hem gekwakt. Total loss!

NIEUWE RITMES
Dat gepimpte huis moet nog wel even verhuurd worden. Majo zorgt dat het huis altijd showbaar is: moderne grijze handdoeken in keuken en badkamer, geen persoonlijke spullen in de badkamer en altijd opgeruimd. De katten verdwijnen bij een bezichtiging in hun gezamenlijke reishok in de garage of zitten aan de lijn in de tuin (ze weten aangelijnd zelfs nog een muis te vangen). ’s Nachts de deuren van alle kamers open, zodat de kamers niet naar de nieuwe vloerbedekking ruiken. Overdag weer alles netjes dicht om te voorkomen dat de poezen hun nagels aan die nieuwe vloerbedekking scherpen.
En verder? Tuinieren, want zelfs onze accountant had al gezien dat ‘de tuin er niet op vooruit is gegaan’. Dat is een understatement: het gazon is meer ‘mos met paardenbloemen’ dan een grasveld. Bramen en brandnetels sieren de border. Het goede nieuws: de druiven worden dit jaar rijp, de eekhoorns laten wat walnoten voor ons over en de spechten zijn er ook nog. Het slechte nieuws is dat de merelziekte ook in onze tuin heeft huisgehouden: wat is het stil! Er zijn geen/weinig sporen van egels. Dat de houtduiven halverwege september hun zoveelste nestje uitbroeden rangschikken we ook onder slecht nieuws.

Kijkers zijn er steeds minder, het is laag seizoen nu de scholen weer begonnen zijn. Wie nu zoekt, zoekt per januari. En Majo begint het toch wel fris te vinden en WAppen met Jos is best leuk voor een weekje of wat, maar niet voor maanden. Eind september wijzigen we de huurprijs, de kijkers komen weer en 10 dagen later is het huis verhuurd voor 2 jaar. Dat biedt ons nog twee jaar cruisen. Per 1 november, zodat Majo nog keurig de reserve startmotor kan meenemen die Jos in Engeland besteld heeft. Dat wordt weer 40 kg bagage bijkopen (de katten zijn al goed voor 15, de startmoter 13,5) en wat kaas, pepernoten en speculaas moeten toch ook mee.

ZEDENVERVAL
Het laagje beschaving en hygiëne dat Majo in 40 jaar samenwonen en huwelijk moeizaam heeft geconditioneerd blijkt flinterdun. Jos vervalt tot het holbewonersgedrag uit zijn studententijd. Als al het servies en bestek vuil is, gebruikt hij de laatste koffiekop steeds opnieuw – het is toch voor koffie. Het laatste bord en de bakpan worden met een papiertje schoon genoeg geveegd voor de volgende maaltijd. Je hoeft niette wasssen als je de vuile kleren na een duik overboord in zoet water schoonspoelt en s nachts droog laat waaien voor de volgende dag. Majo landt 26 oktober en kan dan meteen de heropvoeding starten.

HERENIGING
De overdracht naar de leuke huurders is op woensdag. Met een sip gevoel trekt Majo de deur achter zich dicht: de emotionele warmte van Nederland moet ingeruild worden voor de fysieke warmte van Curacao. Na een laatste nacht weer bij Jenny, zijn katten en bagage om half 8 ingecheckt op Schiphol, deze keer wordt de gezondheidsverklaring van de heren wel goed bekeken. 14 uur later bekijkt de douanebeambte op Curacao weer aandachtig het papierwerk van de luid klagende katten. Hij heeft geen zin in gedoe en omdat de katten vanaf Curacao hun reis begonnen zijn, mogen ze zonder verder omhaal door. Majo’s ruime bagage (in totaal ruim 80 kg) hoeft ook niet gecontroleerd. De wachtende zongebruinde man met lang haar blijkt Jos te zijn, die blij zijn Majo in de armen sluit. Die had hem niet direct herkend (oeps). De volgende dag geniet Majo van het prachtige lakwerk binnen. De warmte is ‘even’ schakelen. Na 1 dag opruimen in Nederlands tempo valt het kwartje (25 Antilliaanse cent: dit is de Carieb, rustig aan. De katten hebben het direct door: tuigjes uit, overdag slapen en pas tegen 5 uur wakker worden. We zijn weer thuis!

OP BEZOEK KOMEN OF MEEVAREN
We hebben nog geen vaste planning. Eerst Jonathan aan de buitenkant bijwerken en dan via Bonaire en de Venezolaanse Aves en Roques naar de bovenwindse eilanden. Grenada is zeker, misschien Tobago? Daarna in ieder geval weer omhoog.

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.com of hendriksmajo@gmail.com, sms-en of WAppen. In Nederland bellen: Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071