Easton USA 10 nov - 30 dec 2016

WEER EEN ZEILBOOT
Na Washington gaan we de mast ophalen bij Campbell’s in Oxford. We doen een raar rondedansje. Omdat de kraan van de marina niet dicht bij het water kan komen, of te licht is om de mast te zetten, moet Jonathan hem gaan ophalen: het schip wordt met de botenwagen uit het water gehesen en wordt los op de kant gezet met 12 steunen; dan zet de kraan de mast erop en rijdt de botenwagen Jonathan weer naar het water. De werf vertelde ons pas dat ze niet bij het water kunnen komen toen de mast er al af was. We verdenken de marina van een zekere berekening. Enfin we hebben onze mast en giek weer en de zeilen komen terug van de zeilmaker. Jos had het gevoel dat hij steeds moest uitleggen dat we heus wel een zeilboot waren hoor, maar toen even niet.

RECHT ZO DIE GAAT
We hadden verwacht dat de autopilot het weer zou doen, nadat het roer gefixeerd en de speling uit de as gehaald was, maar Jonathan gaat alle kanten op behalve ‘recht zo die gaat’. De 19 jaar oude pilot meldt: ”no rudder response”. Hij slipt zo erg dat je’m met de hand door de grip kunt duwen. Een electronicabedrijf waar we afmeren stelt vast dat de drive unit kapot is. Een telefoontje naar leverancier Lewmar, die de producent Whitlock heeft overgenomen, leert dat ze ‘m in de US niet kunnen repareren, maar in Engeland. De drive unit en (tailormade) koppeling willen ze wel opnieuw voor ons maken - voor $ 9000. Als we toch willen repareren moeten we hele handel, ca 25 kg, naar Engeland sturen. Jos stelt voor ‘m eerst eens open te maken, maar dat kan en wil Lewmar niet. Jos bouwt de drive en koppeling uit en neemt een machineshop in de arm. Die zetten er stroom op en melden dat de unit het doet. Ze durven niet in te gaan op Jos’ verzoek ‘m open te maken. Jos bouwt de handel weer in, maar die blijkt het nog steeds niet te doen. Wat nu?

We zitten vast in Easton. Wel aan de privesteiger van nieuwe vrienden, artsen echtpaar Sam en Rob, op één van de mooiste stukken van de Eastern Shore: Snug Harbor, beschut water met een fabelachtig uitzicht. Sam en Rob zijn leuke mensen; en wat ook erg leuk is: we mogen hun auto lenen. Er is maar één nadeel: de overburen aan de andere kant van de baai hebben hun huis en tuin verlicht met opzichtige rendieren, een kerststal, een kerstboom en toppunt: een zwaaiende Santa. Sam en Rob nodigen ons uit voor een klassieke Thanks Giving met de hele familie: de kalkoen met zijn jus en het varken met zijn ham zijn natuurlijk ook uitgenodigd. Wij nodigen Sam en Rob weer uit voor een concert in Easton en zo verder. Allemaal erg snug, maar zo komen we nooit weg naar Bermuda. Het is gauw 5 dagen zeilen en daarna 7 dagen naar Sint Maarten, maar van zelf zo lang met de hand sturen wordt je tamelijk psychotisch. De enige grip die de stuurautomaat heeft is op ons en we weten niet eens wat er met hem aan de hand is.

Jos kruipt onderdeks en bouwt de unit weer braaf uit en een tweede machineshop meldt met stroom op de koppeling weer dat hij het doet. Pas als Jos ook stroom op de drive laat zetten slipt de koppeling. Gelukkig we kunnen de fout nu reproduceren: Jos blijkt niet gek. Deze jongens durven de apparatuur wel open te maken. Ze denken dat de magneet versleten is, maar ze hebben geen ervaring met autopilots. Via email komen we een eenmans bedrijfje in Engeland op het spoor, winchserving.com; eigenaar Cliff hoort ons aan en mailt een tekening waarop hij de plaats is aangeeft, waar hij denkt dat het probleem zit. Bingo: een gebarsten lagerhouder. Na wat speurwerk in Engeland meldt Cliff dat hij een niewe kan opsturen: 60 pond inclusef loon en verzending. De diagnoses tot nu toe hebben $ 350 gekost. Licht aan het eind van de tunnel, maar eerst nog de donkerste dag.

DE HERBERG
Ons onderdeel is kennelijk in de Kerststroom verward geraakt, zodat we nu op Kerstmis afstevenen, maar er is gelukkig plaats voor ons in de Herberg van Sam en Rob. We doen mee met de rituelen: een Kerstboom uitzoeken, dat wil zeggen opsporen en zelf omzagen. In huis wordt er ruim versierd: bomen, kerstkransen (niet alleen op de buitendeur), frutsels, linten en sneeuwmannen: vooral veel en vooral overal. Het is dat Amerikanen het woord ‘gezellig’ niet kennen, maar dit is wat een Amerikaan gezellig vindt. Onze gastvrouw nodigt ons ook uit voor het inrichten van de boom en het versieren van het interieur. Verplicht voor vrouwen is het dragen van een kersttrui: onze gastvrouw heeft er bijna voor iedere dag tot Kerstmis eentje. Majo is zuinig op haar enige kersttrui met kerststerren: voor dineetjes, concerten en veilingen. Op de radio non-stop kerstmuziek. Ook Jonathan wordt versierd met een kerstboompje met lichtjes en lampjes langs het achterstag. Dan het traditionele Kerstdiner met de familie: weer moeten een kalkoen en een varken er aan geloven. Net als met Thanksgiving met een vulling van cornbread en zoete aardappelpuree erbij. Wild eet men zelden en is in de winkels nauwelijks verkrijgbaar. Alleen als er een jager in de familie of kennissenkring zit kom je aan hert. De ganzen en eenden bevatten loodkogeltjes en de Amerikaan vind dat te bewerkelijk om te eten. Wij brengen onze meegebrachte plumpudding in. We leggen uit dat Sinterklaas en Santa Claus eigenlijk dezelfde zijn. We kunnen het niet laten: Jos zit te zuchten met een Engels rijmwoordenboek en de hele kajuit zit onder papiersnippers omdat we surprises gemaakt hebben. Als rechtgeaarde Nederlanders vinden we die Santa met z’n kadootjes maar niks: WIJ WILLEN FEEDBACK OP RIJM GEVEN. Onze cadeautjes met surprises en gedichten gaan met hun cadeaus gebroederlijk onder de kerstboom.
De overtreffende trap van versieren is het museum Wintertur, een huis van de miljonairsfamilie Dupont. Ieder van de 525 kamers is historisch verantwoord in Kerststemming. Nooit geweten dat de Kerstboom hier pas midden 19e eeuw geïntroduceerd werd. Tegen de avond volgt Longwood: de voor kerstmis verlichte tuinen en oranjerie. Ook van Dupont, ook groot, nog mooier dan Wintertur! Nog nooit een Hortus gezien die zo fraai in Kerststemming was. Prachtige kransen, ‘kerstbomen’ waar de slingers van orchideeën zijn. Wel eens een kerstboom van cactus en vetplant gezien?
ARCTIC BLAST
Het gaat nu echt winter worden! Van de Rocky Mounties komt een koude front dat het overal veel te warme weer naar normalere temperaturen terugbrengt. De dag ervoor zit Majo nog heerlijk in het gangboord in de zon met 24 graden.Het front duwt de warmte voor zich uit en brengt NW wind mee. In een paar uur zakt de temperatuur 20 graden en ’s nachts naar het vriespunt. Het waterpeil gaat omlaag en is 60 cm lager dan gewoonlijk. Aan onze steiger zijn we prachtig in de modder gezakt.
Drie weken na het koude front krijgen we een ‘artic blast’: wind vanuit het NW die over de pool en de ‘plains’ onze kant op komt: sneeuw, ijzel en ‘wind chill’, die zorgt dat je onderkoeld raakt. We doen wat winteraanpassingen: de voorpunt wordt met de schuifdeur afgesloten, de piepschuimverpakking van de nieuwe zonnecellen wordt isolatie en de ingangsdeurtjes zijn met een handdoek en isolatiemateriaal ’s avonds minder tochtig. Natuurlijk dragen we minstens 2 truien en proberen we overdag veel in beweging te blijven. Wij hebben de kachel aan, slapen met de katten in bed en douchen in het heerlijke warme huis van de vrienden. Buiten min 9, binnen 13 graden. Voor vertrek had Jos toch maar de kapotte kachel vervangen. Nog niet gebruikt. We hebben zelfs de gebruiksaanwijzing nodig om de hetelucht kachel weer te starten, maar wat een luxe als het buiten steeds kouder wordt en zelfs gaat vriezen. De katten hebben een paar dagen nodig om te wennen, maar dan zijn ze ook helemaal om: ze proberen allebei voor het zelfde rooster van de kachel te zitten. Ze eten veel meer en hebben een prachtige dikke bontjas gekregen. Iedere dag proberen ze toch even buiten te zitten, maar meestal zijn ze na 2 pogingen weer voor hun rooster te vinden. Jos komt pas uit bed als de kachel voor wat warmte zorgt (inderdaad: Majo staat op om hem aan te zetten).
ARCTIC FLYZONE
De Amerikaanse Oostkust bestaat grotendeels uit wetlands, 4500 km lang. Een ideaal gebied voor trekvogels: de Atlantic Flyzone. De zeearenden zijn in september naar Zuid-Amerika vetrokken, hun opvallende nesten zijn ingepikt door bald eagles. Op de Choptank liggen we een paar dagen voor anker tussen de uitgestrekte rietvelden. Er komen golven trekvogels over, voor een paar dagen op doortocht. De Canadese ganzen blijven, we horen ze ’s ochtend wakker worden, zacht gakkend. Hier in Easton liggen er soms een paar honderd in de kreek. Ze gaan luid gakkend op de wieken zodra we buiten komen.
Een Europese rietsoort is hier invasief, verdringt de eigen rietsoorten en wordt te vuur en te zwaard bestreden. De muskusrat is hier ook opgedoken, maar is hier minder schadelijk (er zijn hier nog nauwelijks dijken); hij is wel een delicatesse. De nutria, die erop lijkt, is in de jaren ’40 voor bont uitgezet. Hij is sinds 50-er jaren niet meer populair en wordt bestreden, omdat ie de bevers verdrijft.
LIEFDADIGHEID
Omdat de staat hier minder subsidieert dan bij ons, is er veel vrijwilligerswerk en liefdadigheid. Je kunt je oude auto of boot doneren aan het goede doel of naar een diner gaan: $250 pp voor het galabal van het scheepvaartmuseum. Bij het pinnen vraagt iedere pinautomaat automatisch of je aan een doel wilt doneren. De maand november is de nationale borstkanker maand: weleens een roze kliko-met-bandje gezien? Automerken doneren als je hun auto koopt ook een bedrag voor het goede doel: bv om tafeltje dekje te laten rijden.
Met Kerstmis gaan alle doelen en doeletjes voluit. Onze gastvrouw neemt Majo mee naar een veiling van ‘gingerbreadhouses’, door huisvrouwen gemaakte huisjes van kruidkoeken en alles wat eetbaar is: de mooiste doen $125. De gastvrouw verovert de ark van Noach: de marsepeinen stinkdieren mogen niet aan boord, maar varen mee in chocolade bijbootjes. Na de tentoonstellingsperiode worden de 8 stuks die onze gastvrouw veroverd heeft weggeven aan kleinkinderen en goede doelen, zoals het hospes en de kinderafdeling van het ziekenhuis, waar ze op Kerstdag opgegeten worden. Ook stellen mensen hun prachtig versierde huizen open en serveren ze Xmas cookies en een glas wijn: $ 35 voor 7 huizen. Partijtjes om cookies te bakken of je zelf gebakken cookies te showen en te ruilen zijn populair. Nu pas begrijpen we hoe ernstig het was dat Hillary Clinton als first lady er van beschuldigd werd geen cookies te bakken!
MILIEUBEWUST
Milieubewust heeft hier een andere lading: de eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid zijn de basis. Niemand verwacht dat de staat Maryland zelf de kustlijn gaat verdedigen. Wel dat de staat je helpt. Belasting vermindering als je ‘t zelf doet. Save the Bay organisaties voeren actie voor regels tegen de mestuitstoot van de boeren en kopen grond om de wetlands te redden. Vrijwel iedereen aan het water laat riet groeien op ondiepe delen van z’n tuin, versterkt z’n oevers met stenen en koopt jonge oesters om ze in kooien aan de steiger te hangen om het water te zuiveren,.
Alles wat president-elect Trump doet is onze gastvrouw, een oude activiste, een doorn is het oog. De benoeming van een ‘non-believer’ (in klimaatverandering) als minister van energie is maar één van haar grieven. Ernstiger vindt ze een vice-president die tegen geboortebeperking en de morning after pil na verkrachting is. Ze nodigt Majo uit voor de ‘Womens March to Washington’. De dag na de inauguratie van 21 januari protesteren ze tegen Trump met teksten als “Boss in my own body” en “Keep your hands off my pussy”. We besluiten dat niet af te wachten; de stuurautomaat doet het weer – we vertrekken!

Als je ons wilt bezoeken of mee wilt varen, onze planning is:
- Begin januari Bermuda.
- Jan naar Sint Maarten.


ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.com of hendriksmajo@gmail.com, sms-en of skypen. Eventueel Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071