35 Antigua tot Grenada 30 jan - 24 mrt 2018

TIED DOWN IN ANTIGUA
We gaan op 30 januari ‘on the hard’ in North Sound Marina, die is gebouwd als privé werf. De megalomane oorspronkelijke eigenaar zit 107 jaar gevangenisstraf uit in Florida wegens flessentrekkerij. Zeggen dat je een bank hebt en de ingelegde gelden gebruiken om leuk van te leven, politici om te kopen (de werf ligt in een beoogd natuurgebied) en mensen die lastige vragen stellen hun geld terug te geven. Antigua dankt ook een cricket stadion aan hem. De werf heeft een totaal betonnen vloer en zelfs een meer dan 60 meter lange, 20 m hoge orkaan-categorie-5-bestendige hal. Jonathan staat gestacked voor die hal. Wanneer het harder begint te waaien brengen ze spanlijnen ‘tie downs’ aan naar ogen in het beton. Op Sint Maarten hebben alle boten die tie downs hadden de orkaan overleefd zonder noemenswaardige schade, mits ze de mast hadden verwijderd. Er stonden zelfs 8 boten overeind op hun lijnen, terwijl hun stacks weggewaaid waren. Ook buiten het orkaanseizoen een goed gevoel.

REPARATIES
Volgens de shipwrights van Woodstock zijn er twee lekken. Er zit speling in het roerbeslag, in de lagers om de roeras en in de aansluiting van de roerkoning op de stevenbalk. Op zich niet zo’n groot probleem, alleen moeten de roeras en de schroefas er uit, alleen al goed voor 3,5 dag uitbouwen. Een ander probleem is dat de kieren tussen een paar planken aan bakboord wel wat groot zijn geworden; beter om die te vervangen. Die hadden wij nog niet gespot, maar de heren zien het goed. Zie foto. Als ’t meezit: 2,5 tot 3 weken.

THE MIDDLE OF NOWHERE
Aan de telefoon zei de secretaresse: “als u aan boord wilt wonen, is dat geen probleem”. Op onze vraag of er winkels in het verderop gelegen dorpje Parham zijn antwoordde ze: “een klein lokaal supermarktje; ze hebben bijvoorbeeld geen krabsalade”. Nou eten we niet dagelijks krabsalade, dus: geen probleem. In Falmouth kopen we nog wat fruit en avocado’s. Op naar de werf. Terwijl Jos met scheepstimmerman Jordi aan het werk is, fietst Majo na een dag of 5 naar Parham. Volgens de reisgids ooit hoofdstad van Antigua en de zetel van de gouverneur. Nu een slaperig dorpje waar alleen een grote kerk herinnert aan de vroegere positie. In Market Street ontdekt Majo het ienie-mini-marktje. Het verkoopt bevroren kipgehakt en soms varkenssnuit en –staart. Vaak uien, soms kool. Fruit is er als gevolg van de orkanen op Dominica niet. Als we daar weken van moeten leven wordt het veel blik. Maar Parham heeft een visserijhaventje en je kunt ’s middags als de boten terugkomen vis kopen: zeer vers en zeer lokaal, zodat we nieuwe visjes leren eten. De eerste keer moet de vis (yellow snapper) onder de snelbinder mee - zelf een zak of emmer meenemen svp!

DE STAART VAN DE ORKAAN
North Sound doet goede zaken met verhuurbedrijf The Moorings. Er komt regelmatig een schuit aan met 8 orkaanslachtoffers: kapotte katamarans van andere eilanden. De werf heeft een hele reparatiestraat opgezet, inclusief verzekeringsinspecteur die toeziet op de gecertificeerde reparatie.

Antigua zelf is als een wonder gespaard gebleven tijdens de grote orkanen. Het vlakke Barbuda dat met Antigua één land vormt, kreeg de volle laag en ligt in puin. Nou mogen Antigua en Barbuda elkaar niet. Barbuda heeft een heel eigen cultuur. De slaven die het eiland runden, kwamen grotendeels uit hetzelfde gebied in Afrika en hebben een Caraibische versie van thuis ontwikkeld: een soort van commune, met name de grond is van de gemeenschap. Antigua is misbruikt in de suikerrush en ieder stuk van de grond was geld waard. Het grote Antigua (80.000 inw) ziet nu haar kans schoon. Bij de VN zijn ruime orkaanfondsen bij elkaar gelobbied voor Barbuda; de bevolking (1500 inw) is geëvacueerd en woont ‘tijdelijk’op Antigua. Als je terug wilt moet je kunnen aantonen dat je grond en huis bezit. Alle grond die niet van iemand is, is van de staat, lees Antigua. De luchthaven van Barbuda (was een korte betonnen landingsstrip) wordt al opgeknapt, want het plan is een aantal dure resorts te laten ontwikkelen. De politici op A hebben de dollartekens al in de ogen. De verdreven bevolking van B is fel tegen, maar lijkt het onderspit te gaan delven. Weer een eiland met hotels en bungalows.........

LADDER
Ons dek ligt 4 m boven de grond en vandaar kijken we uit over de bedrijvigheid op de werf en het personeel met z’n hierarchie. Eigenaar/manager Tom rijdt rond in een crossauto, hij runt ook de ontziltingsfabriek naast de werf en heeft de autocrossbaan iets verderop weer leven ingeblazen. Bij een luid ‘Halleluja’ kijkt iedere medewerker op: dat is attentiekreet van Ordi, de 2e man, die de travel lift bestuurt en bepaalt waar schepen komen te staan en wie er wanneer te water gaat. Dan zijn er mannen in een soort ruimtepakken, die polyester schuren en met lappen omwikkelde ‘bedoeïnen’ die in de felle zon poetsen en schilderen. Onderaan staan de mannen die de kokkels van de katamarans krabben en ze van binnen en buiten uitspuiten. Overal liggen de afgeschraapte rottende ‘zeevruchten’.

We proberen onze nieuwe ‘Shadetree’, een tent van buigzame stokken die we aan de railing in bogen over de giek spannen. Die geeft mooie schaduw, maar omdat we dwars op de wind staan is dat niet stabiel. We kunnen de wc niet meer gebruiken en de sanitaire groep op de werf is 200 m van de boot. ’s Nachts dus maar op de puts. Sommige dagen mogen we geen water door de afvoer laten lopen, omdat alles beneden schoon en droog moet blijven voor breeuwkatoen, kit en primer. We gaan tientallen keren per dag die ladder op en af. De katten durven dat niet, dus ze hoeven niet aangelijnd te worden. Tot we op een avond naar bed willen en Misha niet vinden. Enfin: om 3 uur in de ochtend wordt Majo gewekt door een trotse, luid mauwende Misha onder aan de ladder. Zijn vacht staat stijf van het stof en graszaad. Jasper wil na een week ook naar beneden, maar besluit bij de tweede sport dat hij niet met de kop naar beneden de stijlte in durft. Voordeel is wel dat hij aan boord vrij mag rondlopen. In de dagen daarna is Misha niet meer te houden: hij wil op stap. We proberen het op een akkoordje te gooien: hij wordt aangelijnd maar om half vier, wanneer het rustiger wordt op de werf, mag hij op stap tot hij zich voor het diner meldt. Als dank-je-wel brengt hij ons een vogeltje, een muis en drie salamanders, die hij in de boot loslaat. Hij bijt ze niet dood dus wij moeten op jacht om zijn genode gasten weer te vangen en zorgzaam de trap af te dragen.

MOT ZOEKEN
Hé, rupsjes! In november hebben we kattenbrokjes gekocht in een kartonnen doos. Er bleken rupsen en vlinders in te zitten. Direct over boord gekiept. Niet snel genoeg blijkbaar, want nu – maanden later – zien we weer een paar rupsjes. Gelukkig liggen we aan de stroom; stofzuiger, klaar is Kees! Maar de volgende dag vangen we ruim 30 vlinders. En de dag erop 50! Meelmot, niet gevaarlijk voor mens of dier, komt overal ter wereld voor en vreet zich door plastic heen. Alleen blik, glas en zware plastic dozen zijn veilig. Een vrouwtje legt 150 tot 300 eitjes en in een gematigd klimaat duurt de cyclus tot vlinder krap 4 weken. Da’s de goede kant van ons langer verblijf: we kunnen blijven zuigen!
Majo heeft een nieuwe quaeste: alles met meel haalt ze uit de kastjes om te controleren. Sommige zakken wemelen van de rupsen en vlinders (ze vinden crackers lekkerder dan koekjes). Ze ontsmet kastjes met bleekwater en bergt alles wat niet aangetast is op in dikke plactic ziplocks. Wanneer de avond valt gaat Majo met een fanatieke blik in haar ogen gewapend met looplamp en stofzuiger op jacht: mot zoeken. Ze lokt ze met de lamp en zuigt ze zo uit de lucht. Na een week kan ze de overwinning op haar naam schrijven.

Maar een paar dagen later vinden we zakjes met koekjes en rozijnen waar iemand stukjes uit gebeten heeft. We hebben kennelijk een door Misha binnen gebrachte salamander of muis gemist. De katten liggen loom te luieren in plaats van dit diertje weer te vangen. We zien hem/haar niet maar vinden steeds meer aangeknaagde voorraad. De plastic ziplocks die motproof zijn, zijn niet tegen hem bestand. We proberen alle inhoud van plastic zakken naar hard plastic dozen verplaatsen, maar het is te veel. We brengen ons laatste redmidel in stelling: een muizenval. En ja, de volgende morgen vinden we een schattig klein muisje, geknakt in de val. Wat gemeen: hij wordt eerst aan boord uitgenodigd en dan bruut vermoord.

WATERBALLET
Na vier weken voelen we ons wel erg tied down. Jos is in al die tijd éénmaal het erf af geweest, maar de klussenlijst is sterk gekrompen. Enfin op 27 februari gaan we weer het water in. Voor alle zekerheid na zo’n tijd in de hitte op de kant blijven we ‘s nachts in de slings van de travel lift. Wanneer ze ons laten zakken ontstaat er meteen een waterballet, binnen in de boot. We hebben zelfs even naast onze twee pompen een klokpomp van de werf nodig. We houden ‘s nachts om de beurt ‘pompwacht’. ‘s Morgens concluderen we dat een paar planken nog niet goed dichtgetrokken zijn. En dat het achter, op de plek waar het om draaide, nog steeds lekt. Jonathan gaat weer de kant op. Een naad voor heeft een likje kit nodig, maar een paar planken naast de achterstevenbalk moeten ook vervangen worden en dat is serieuzer. Hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken vragen we ons af ...
Het voorlopige vonnis luidt ’minimaal nog een week’.

Anderhalve week later hangen we weer in de kraan. Majo heeft vooruit gekookt voor het geval we pompwacht moeten houden, maar het waterballet valt reuze mee. Onze twee pompen kunnen het aan en na een paar uur onze automatische bilgepomp in z’n eentje. De stille tijd tussen het pompen loopt langzaam op van 2 tot 54 minuten, al helpt het vallende tij ook een handje. Om middernacht besluit Jos ook naar bed te gaan. Het is volbracht!

DE VRIJHEID TEGEMOET
12 maart varen we gretig uit, de vrijheid tegemoet en ankeren 1,5 mijl verderop vlak voor een vogelreservaat met pelikanen. We junnen de jongen in de nesten horen roepen om eten. Grillige rotseilandjes in helder water, dus snorkelen. Euforisch beschrijft Majo, wanneer ze de kattenbak schoon schept, hoe mooi de zinkende zeikklontjes ragfijne draden in het water trekken die schitteren in het zonlicht.
De volgende dag naar English Harbour om uit te checken en weg naar het zuiden. We hebben nog een maand om te cruisen tot we weer in Antigua willen zijn voor de wedstrijden. Eerst nog even voorraad inslaan op Guadeloupe, want kwaliteitsvoer is moeilijk op ex-Engelse eilanden en dan varen we snel naar Grenada, zo’n 300 mijl naar het zuiden, om van daar langzaam weer naar het noorden te trekken.

Een nachtje ankeren we voor Cairouan onder de gele vlag. De volgende morgen hijst Jos het grootzeil terwijl Majo stuurt. In de lij van de heuvels staat een rare draaiwind waardoor Jonathan plotseling een klapgijp maakt. Majo krijgt de schoten tegen haar borst en wordt met haar rug tegen de lier gedrukt. Ai, schrik, maar wat erger is pijnlijke spieren in haar rug en een zwellende arm. In de twee dagen erna trekt de pijn langzaam maar zeker weg. Het blauw gaat wat langzamer.....

GRENADA
De zuidkust van Grenada heeft veel mooie beschutte baaien: St David’s Habour, Calivigny, Clarkes Court. Er staat buiten op zee een flinke oostelijke deining die breekt op de riffen voor de ingang. Ons nieuw gekochte padje met navigatieprogramma laat haarfijn de ondieptes zien, maar we checken gespannen het realiteitsgehalte van de geruststellende electronische plaatjes op de dieptemeter en speuren naar plaatsen waar we de golven zien breken tot we binnen zijn in kalm water. In veel baaien vinden we marina’s, jachtwerfjes en restaurants met happy hour. We treffen zelfs twee Frans sprekende slagers die goed vlees leveren. We hebben het gevoel dat ze om marketingredenen hun Franse accent nog wat aanzetten.

Grenada is toeristisch, ok, maar wij zijn ook toeristen. We liggen in Prickly Bay voor anker in de zwoele avondlucht. We gaan aan de cocktails bij een restaurant waar een steelband optreedt. Dan dinghyen we terug naar Jonathan, waar Majo een maal componeert van een goddelijke sirloin van een van de Franse slagers op een bedje van callalou en druiven.Vanuit de verte verwaaien de klanken van de steelband in de nacht. Zaterdag is het markt St George’s. We duiken onder in de kleurige mensenmassa.

OP BEZOEK KOMEN OF MEEVAREN
We hoppen de eilanden naar het noorden af in dagtochten vanaf Grenada. Half april op Antigua voor de Classic Yacht Regatta staat vast. Daarna willen we in mei van St Maarten oversteken naar de Azoren. Dat seizoen start half mei. We hopen voor eind juni op de Azoren te zijn

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.com of hendriksmajo@gmail.com, sms-en of WAppen. In Nederland bellen: Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071