Chesapeake, USA 10 okt - 9 nov 2016

23 Chesapeake, USA 10 okt - 9 nov 2016

WHAT’S NEW?
Geen nieuws meer is dat Orkaan Matthew verkoos niet over ons heen te razen maar de oceaan in te buigen en dat Jos’ blaasontsteking ook met een sisser afliep. Ook geen nieuws is dat Misha een 10e en een 11e keer overboord viel omdat z’n lijn door heen en weer springen naar de steiger ineens te kort was. Jasper’s score staat door dezelfde oorzaak op 2. Jos bijt zich vast in de klussenlijst: hij schroeft de nieuwe rail op de mast en vervangt de grondplaat van een kapotte lier door een exemplaar dat hij via internet opduikelt. Hij haalt grote delen van de lelijk geworden blanke lak buiten kaal en zet 10 lagen polyurethaan en vernis op. Regenachtig weer en steeds vroeger intredende herfstdauw saboteren zijn goede voornemens, maar toch raken we aan het einde van de lijst, alleen de mast moet nog op z’n plaats. Wel nieuws is het eind van de kakkerlakken-oorlog. Ten einde raad hebben we een pest control bedrijf gebeld. We verwachtten mannen in witte pakken met giftige rook machines, maar zij adviseerden eerst gelei uit een tube in kleine toefjes op de routes van de kakkerlakken te leggen. En ja, daarna kwamen we alleen nog dode of groggy rondkruipende exemplaren tegen tot er na 4 weken niets meer bewoog. Een overwinning voor de menselijke soort!

VELDWERK IN AMERIKA
2 maanden aan een steiger in Amerika is een geweldige gelegenheid tot veldwerk onder deze volksstam. Door participerende observatie bestuderen we hun eetgewoonten. Ze eten als kinderen: voedsel dient zoveel mogelijk met de handen gegeten te worden: burgers, fries, wraps en nuggets. Wanneer dat niet kan mag je met de rechter hand een vork gebruiken maar geen mes, de andere hand onder tafel, de schouders gebogen. De mannen zien er inderdaad vaak uit als kinderen: korte broeken tot over de knie en baseball petjes op.

Vrouwen gaan op een opvallende manier met hun emoties om. Er dringt zich een vergelijking met de Victoriaanse tijd op: vrouwen werden geacht emoties niet aan te kunnen en flauw te vallen. Middelklas vrouwen nu kunnen ook slecht hun gevoelens onder woorden brengen. Ze slaan een hand voor de mond en roepen “Oh myGόd!” Soms hardgrondig met 2 accenten, zodat het klinkt als een vloek “Ὸh, myGόd”; soms een reeks van “Oh myGόd’s” in stijgende toonhoogte, alsof ze naar een climax toewerken. Het zal duidelijk zijn dat dit veldwerk niet waardenvrij is, maar dat is veldwerk nooit.

SMAAK
Je kunt in Amerika moeilijk goed eten kopen: te zout, te zoet, te vet en teveel. Zout en zoet worden vaak gecombineerd voor een feel good gevoel en ingrediënten hebben geen eigen smaak meer: suiker in het brood, zeezout in de chocola en pindakaas in zoete snacks. Maar na een paar weken Oxford hebben we onze inkoop-adresjes in Easton op orde: de Amish verkopen 3 dagen per week goed brood, lekker gebak (shoo-fly pie en lemon bar tart, heerlijk), een soort rookvlees en leverworst, rauwmelkse kaas en goede kippenlevertjes. Majo is intussen bedreven in het maken van gésiers (kippenmaagjes met eendenvet van de Amish). Echt ‘bio’ zijn de Amish niet, maar ze zijn wel zo tegen moderne ontwikkelingen dat hun vlees niet ingespoten is, gerookt écht gerookt betekent en dat ze geen genetisch gemanipuleerde producten aan hun vee voeren. Met een beetje handig winkelen kun je bij de supermarkt betaalbare bio-groenten kopen (de biologische paprika’s komen trouwens uit Nederland, hoezo CO2 voetstap?), groene asperges en verse mais (nu ‘out of season’, snif). Alles moet gelijkvormig, groot, schoon en mooi zijn. Kleinere uien: niet te vinden. De rode uien hebben de maat van een grapefruit. Aardappels zijn schoon gewassen en zelfs op de kale, een soort boerenkool, ook als salade te eten en gehyped als ‘gezondheidsvoer’, vind je geen zand.
Een supermarkt verkoopt mooi bio-rundvlees. Vis is lastiger: Amerikanen zijn geen viseters, Tilapia geldt als een prima vis. Maar aangezien de Chesapeake veel krab heeft gaan we aan de crabcakes. Fruit is lastig: bijna alles wordt nu geïmporteerd uit Chili en Peru. Amerikanen eisen dat het er prima uitziet, appels krijgen bv een waslaagje zodat ze mooi glanzen (en minder uitdrogen). Sommige producten vertrouwen Amerikanen niet: UHT melk, voor de zeiler een zegening, die niet gekoeld hoeft te worden “dat kan niet kloppen”. In de gewone supermarkt niet te krijgen. Wel in de supermarktjes voor de latino’s en de winkels voor de armere mensen zoals de Dollar Tree (ieder product kost een dollar): daar scoren we voor 1$ per pak 12 liter melk, zodat we op zee tot de Carieb onder de pannen zijn.

TRICK OR TREAT
De dag na Labor Day (4 sept) ligt de supermarkt opeens vol met spullen voor Halloween (31 okt). Vergelijk het met de speculaas en de pepernoten die bij ons na de vakantie al in ’t schap liggen. Halloween blijkt wat groter dan we dachten: in tuinen van huizen staan opeens spoken of een skelet, het rotstuintje krijgt nep omgewoelde mini-grafstenen en struiken worden in spinnenweb gezet (foto’s). Voor de meeste huizen liggen pompoenen. Half oktober zien we in Annapolis al verkleedfeestjes (als heks, spook of skelet); voor volwassenen wel te verstaan. En wij maar denken dat het om een kinderfeest à la sint Maarten ging, waarbij verklede kinderen de huizen langs gaan voor snoep (trick) of een vervloeking (treat). Onze brave religieuze Amerikanen blijken Allerheiligen op een wel heel heidense (Keltische?) manier te vieren. En dat in een land waar jong en mooi zijn de norm is voor beide seksen en de gezondheidszorg tot de duurste ter wereld behoort. Zou het die angst voor verval zijn die Halloween voedt of is het terug te voeren op die barre eerste winter hier in het beloofde land, waar de dood letterlijk om de hoek lag? Dat het alleen maar voor de fun is, zoals die keurige mevrouw in Oxford (paar skeletten in de tuin en een heks aan de vlaggenstok) zei, gaat er bij Majo niet in.

OP NAAR WASHINGTON
We besluiten nog even te wachten met het plaatsen van de mast. Vrienden Patrick en Julie, die in Washington wonen hebben ons uitgenodigd hen met de boot te bezoeken. De Woodrow Wilson brug, een 12-baans snelweg van 74 voet boven het water steekt daar letterlijk een stokje voor, want Jonathan is 78 voet hoog. We laten de mast in Oxford en varen als motorboot. Dat ziet er gek uit (foto), maar eindelijk zijn we weg van die steiger. De katten vinden het heerlijk, want zolang we ankeren hoeven ze niet aan de lijn. Ze besluipen elkaar vrijelijk en raggen over het dek in een wilde achtervolging.
We varen in dagtochten naar de Solomons Eilanden aan de Patuxent en daarna naar St Mary’s aan de Potomac, de oudste (1634) vestigingsplaats in de ernaar genoemde staat Maryland. Een serene New England sfeer: oude gebouwen in een parkomgeving en een campus van de daar gevestigde universiteit, waar we in de mensa mee-eten. We varen tussen de oevers in intense herfstkleuren, Indian Summer, in twee dagtochten, 96 mijl, naar Washington.

Een fantastisch najaar met temperaturen vaak boven de 20 graden. Maar soms wordt het behoorlijk koud enhebben we ons oliegoed aan. Majo warmt de boter voor de lunch onder haar kleren. We eten soep bij de lunch; dat doen we nooit, het oudste pakje blijktvan 1994. De rivier is zo stil dat je overal kunt ankeren. Wij doen dat voor Mount Vernon, het landgoed van George Washington, de eerste president. Met de dinghy paddelen we - een motortje lijkt niet nodig - naar de kant waar we over het landgoed dwalen en door het huis van Amerika’s grote held worden geleid. Op de terugtocht blijkt de stroom zo sterk dat we Jonathan maar nèt bereiken. De volgende dag is het nog 18 mijl naar DC, waar we gratis ankeren in het hart van de stad, 20 minuten lopen van het Capitool. Bijna dagelijks vliegen 2 grote helikopters over ons heen; in één ervan zit de president, maar om terroristen op een dwaalspoor te brengen is niet bekend in welke. De stad is geen echte stad met een kern, maar is vanaf 1800 als bestuurscentrum uit de grond gestampt. De vrij kleine stad wordt gedomineerd door een groene strook tussen het Capitool en de obelisk, waar het Witte Huis en de memorials liggen, waar de Amerikanen gek op zijn en de musea, die allemaal gratis zijn. We lopen elke dag 1 á 3 musea af en komen volgens Majo’s stappenteller ruim boven de 10.000 taks. Patrick en Julie wonen op Capitol Hill en managen beiden programma’s die belangrijk zijn voor de Obama regering. We trekken met hen en hun Democratische vrienden op en krijgen zo veel inside informatie over hoe de politiek en de lobby in die kleine biotoop werkt. Ze zijn overtuigd van de overwinning van hun Hillary en verontwaardigd over de uitspraken van de moreel verwerpelijke Trump. Ze weten te melden dat de republikeinen de directeur van de FBI onder druk gezet hebben om een nieuw onderzoek naar Hillary’s mails aan te kondigen zonder dat er nieuwe feiten zijn. Vlak voor de verkiezingsavond moet hij dat onderzoek weer intrekken. Het tekent de sfeer.

VERKIEZINGSAVOND
Washington is zo vlak voor de verkiezingen het epicentrum van de Verenigde Staten, zo niet van de wereld. We besluiten op 8 november de avond van de uitslagen mee te maken in een trendy kroeg (young professional latino’s), Busboys and Poets, vanwaar live een televisie-uitzending gemaakt wordt (foto). Een opgewonden spannende sfeer. Er gaat gejuich op steeds als Clinton een staat boekt. Merkwaardig alleen is dat Trump voor blijft staan, maar ach de staten met weinig kiezers in de conservatieve MidWest zijn het eerst geteld, toch? Maar onze vrienden zijn er niet gerust op. Geleidelijk wordt steeds duidelijker dat het epicentrum een echte aardbeving gaat registreren. De volgende morgen – grauweluchten en regen - blijkt Trump de winnaar. Een nederlaag voor de menselijke soort!!


Als jeons wilt bezoeken of mee wilt varen, onze planning is:
- Nov naar Bermuda. Mogelijk wat choppy, niet inschrijven.
- Dec naar de Bovenwindse Eilanden, dat laatste is een heerlijk gebied waar je met kleine afstanden kunt eiland hoppen. Wel inschrijven.

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.comof hendriksmajo@gmail.com, sms-en of skypen.Voor dringende zaken Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071