Frans Guiana 6 - 15 februari

Frans Guiana en Suriname 6 – 15 mrt

ILES DU SALUT
Na 2 nachten bijslapen gaan we weer naar zee. Voor de kust van Frans Guyana liggen de Iles du Salut, hèt toeristische uitje van Frans Guiana. Vooral één van de 3, Duivelseiland, spreekt tot de verbeelding. Dreyfus en Papillon zaten daar gevangen.
Opeens zijn we er. Drie klompjes in de oceaan die ieder nauwelijks groter zijn dan Pampus. Het rivierwater was modderig, maar dit is heerlijk helder water dat ons uitnodigt om overboord te duiken. Prachtige palmen en zandstrandjes. Er zijn schattig sterntjes met een punkkapsel. ’s Middags bezoeken we het grootste eiland, Ile Royal, ooit ingericht om leprozen en geesteszieken op te bergen, nu gerestaureerd en zelfs voorzien van een echt Frans restaurant! De volgende dag varen we met de dinghy naar Saint Joseph, dat als gevangenis werd gebruikt. De cellen zijn erg klein en hebben een tralierooster als plafond. De honderden cellen zijn nu overwoekerd door het regenwoud en zien er in het gouden licht zelfs romantisch uit. Er lopen brede met rotsblokken geplaveide ‘wegen’ over het eiland, die nergens naar toe gaan, aangelegd door de dwangarbeiders. Op de voor zo’n klein eiland ontzettend grote begraafplaats onder mooie palmen aan de rand van de oceaan wordt duidelijk dat het leven er hard was, voor de bewakers, maar helemaal voor de gevangenen, die anoniem begraven liggen. Duivelseiland zelf is niet toegankelijk. De stroom giert tussen de eilandjes door en daardoor is het vrijwel onmogelijk om er aan land te gaan. Vluchten lukte de meeste gevangenen dan ook niet!
Die avond mijmeren we in de Auberge des Iles op Ile Royal bij een vissoep met rouille met een mooi glas wijn in de hand over de waanzin om je gevangenen op te sluiten in kooien aan de andere kant van de wereld.

MAROWIJNE
Van de eilanden gaan we door naar de rivier de Marowijne. Die is aan de Surinaamse kant niet betond, dus via de keurig beboeide vaargeul varen we aan de Franse kant de Maroni op. De eerste nacht ankeren we niet al te ver van de monding. Wanneer de motor uitgaat horen we alleen nog stilte, zien we de vleermuizen jagen en horen we de vissen uit het water springen. Licht van dorpjes of geluid van mensen is er niet. Wat een rust, maar ook: wat een dunbevolkt gebied.
De volgende ochtend vertrekken we met oplopend water naar St. Laurent, ongeveer 40 mijl van de monding. De tocht gaat over een brede, bochtige rivier, waarvan alleen aan de Surinaamse kant soms wat bewoning zichtbaar is. De rivier is vaak heel ondiep en de gebaggerde geul gaat dan vlak langs de Franse oever. De marina verkeert nog in de initiatief fase, alleen een kantoor met wifi en een wasmachine. We ankeren achter een wrak, dat zo overwoekerd is dat het meer op een eilandje lijkt en waar nog een paar zeiljachten geankerd zijn. We hebben uitzicht op de ‘overslag’ gevangenis, nu museum. De gevangenen uit Frankrijk werden hier naar toe gebracht en dan ‘uitgeselecteerd’. Lichtere gevallen bleven in de regio van St Laurent en moesten werken, o.a. stenen bakken, de zwaardere gevallen zoals Dreyfus werden naar Iles du Salut afgevoerd. Omdat Papillon hier ook gezeten heeft, loopt het museum prima. Zijn boek is verfilmd en zoveel cultureels is er in Guiana niet te zien. De georganiseerde toeristen maken na het gevangenisbezoek een tochtje in een korjaal (rivierpraauw) over de rivier.
Het is een drukte hier op de rivier: een voortdurend verkeer van prauwen tussen duur, maar rijk Frans Guiana naar goedkoop en smokkelend/husselend Albina in Suriname. Je kunt via de douanepost gaan, waar de autoveerpont aanlegt, maar de locals gaan gewoon direct. De meeste vaarlieden zijn Surinaams indiaans en we worden vaak in het Nederlands aangesproken. De Fransen hebben gratis kraamzorg, geven kinderbijslag en betalen kinderen om naar school te gaan. Daarom zitten er veel Surinaamse kinderen uit Albina in Saint Laurent op school. De stad zelf is Frans: stokbrood, een SuperU weidewinkel waar we ons te buiten gaan aan Franse heerlijkheden: crêpes dentelles, gésiers, Epoisse en West-Malle tripel. De kleine supermarkten in de stad zijn Chinees, maar er zijn ook winkels en eettentjes van de Hmong, een volk uit Laos dat de Fransen hiernaartoe brachten. Op de fantastische groentenmarkt die 2 x per week gehouden wordt kun je ook bosjes gemengde kruiden kopen. Bouquettes de fines herbes, keurig volgens de Franse keukenregels, met als locale touch 2 rode pepertjes aan het touwtje dat alles bijeen houdt. De pepertjes zijn heftig heet, de tijm en de peterselie prima.

MISHA OVERBOORD
Nadat we eerder 2 maal berichtten dat Misha overboord ging heeft nauwgezet schaduwen meer zicht gegeven op het hoe. De 3e maal vond plaats in Las Palmas. Misha zat rustig het water te bewaken toen iemand een paar schepen verderop met een flinke klap een zeilzak op het ponton gooide. Als in een tekenfilm sprong Misha van schrik met vier poten de lucht in, maar landde niet op de zelfde plaats.

De 4e keer is op een mooie avond in Saint Laurent. Het is maanloos donker en we zitten na te tafelen in de kuip. Ineens in een ongelooflijk snelle galop het geroffel van pootjes: Misha scheurt vanaf het voordek achter een vogeltje aan en zou dat zeker gevangen hebben als het achterdek niet zo kort geweest was. De plons triggert onze ouderlijke bezorgdheid, want de Marowijne kan wel 3 knoop stromen. Jos schijnt met een snel opgeduikelde lamp in het donkere water, maar we zien Misha al niet meer….. Onze ogen priemen op het achterdek het duister in. Wanneer we besluiteloos om ons heen kijken ziet Majo achter ons een nat spoor over dek de kuip in lopen. Ze volgt het spoor, en ja, binnen zit een kat met een schaapachtige blik op de bank te druipen. Hij is er dus in geslaagd het zwemtrapje te beklimmen. Natuurlijk, wat doe je anders na het zwemmen?

NAAR SURINAME
We laten ons door de ebstroom de Marowijne afvoeren en hebben het zo uitgekiend dat we de volgende dag wanneer het licht wordt met de vloedstroom de Surinamerivier moeten kunnen opvaren. Wanneer we bij de uiterton zijn wordt het donker. We varen eerst de zee in om buiten het slecht gekarteerde kustgebied te komen. Met de stroom loopt Jonathan op een verkleinde genua 9 knoop. In de maanloze nacht zien we twee maal op ca 100 meter een donkere schim, die een onverlichte visser blijkt te zijn, even groot als wijzelf. Jos krijgt een paranoïde gevoel, want wanneer je niets ziet is dat dus geen teken dat er niets is, integendeel? We besluiten de snelheid te verminderen en niet naar bed te gaan. Om de beurt staren we een half uur ononderbroken in het donker. Gelukkig niets gezien? Dan wordt het licht en duikt de Surinaamse uiterton op.

Met een wat koloniaal gevoel stomen we langs fort Nieuw-Amsterdam de rivier op waar een ware bouwexplosie heeft plaatsgevonden. Veel protserige paleisjes van narcobobo’s. Na 30 mijl duikt Waterland Resort op, een smaakvol tropisch paradijsje met mooie bloemen en planten, dat ook een paar steigers heeft voor jachten. Gastheer Noël doet alles om ons een don’t-worry-be-happy gevoel te geven, de tropenversie van het Zwitserlevengevoel. We zitten een eind buiten Paramaribo, dus de huurauto a € 10 per dag geeft de vrijheid ad hoc te besluiten een tripje te maken, in één van de vele warungs te gaan eten, of helemaal niets te doen. Als we iets zouden willen stappen we zo in, dus hoeft het niet nu – het kan altijd later nog….
Noël regelt de import vanuit Nederland van 2 nieuwe deep cycle accu’s en de reparatie van één van onze zonnecellen en van onze dieselgenerator waar het kleppendeksel vanaf was gevallen.

OP BEZOEK KOMEN
Als je ons wilt komen opzoeken of wilt meevaren, onze plannen zijn:
- Tot half mrt Paramaribo
- Half mrt – begin april Trinidad - Tobago