Barbuda tot Montserrat 30 apr – 9 juni 2017

BARBUDA
Na de inspanning en de stress van de Antigua Classic willen we even kalibreren. Op het 30 mijl verder gelegen Barbuda, dat met Antigua een land vormt, kan dat, want er is niets. Het eiland is helemaal plat; vanaf de boot zie je alleen een strand. De streep zand, die wit oplicht als de zon erop schijnt, is de dunne scheiding tussen de turquoise zee en de purpur-blauwe lucht. Als je je hoofd schuin houdt wordt de streep zand een parabool tot het oneindige waar het zicht vervaagt. We doen niet aan zen, maar wel aan zien (foto’s). Wanneer we landen met de dinghy kunnen we kiezen: langs het strand naar het noorden of langs het strand naar het zuiden. Over het strand het binnenland in kan maar 50 meter, want dan begint een lagune. Na een paar dagen willen we uitchecken in de hoofdstad Codrington aan de andere kant van de lagune, genoemd naar de adellijke familie waarvan het eiland was. We overwegen te klunen door de dinghy over de landengte naar de lagune te trekken, maar die flinke gedachten laten we maar al te graag varen wanneer onze Oostenrijkse buren een watertaxi geregeld blijken te hebben. Over Codrington is ook al niets te melden, of het moet Sweet D’s Ice Cream Parlour (foto) zijn, die dicht is.

CRUISING
We melden ons weer in Sint Maarten, waar Ton de laatste hand legt aan onze generator. Magisch, druk op de knop > stroom. Amerikaanse vrienden Patrick en Julie zeilen 5 dagen met ons mee in een relaxed rondje St Barths, Anguilla, St Maarten: snorkelen, schildpadden (zien, niet eten) en dineren aan de Franse kant, Saint Martin. Patrick blijft voortdurend genante wapenfeiten van Trump noemen, waarover hij in de pers wordt neergesabeld, helaas zonder merkbaar gevolg. Het leven op The Hill in Washington heeft na 8 glorieuze jaren onder Obama voor hem zijn glans verloren.

Het seizoen op St Maarten loopt ten einde. Het wordt behoorlijk leeg in de lagune. Het hurricane seizoen is van juni t/m november. Iedereen met een boot vertrekt dan naar benoorden de Chesapeake, zoals wij vorig jaar, of bezuiden de 10e breedtegraad, zoals wij eervorig jaar. Er zijn ook schepen die in mei de oceaan oversteken voor het Middellandse Zee circuit. Vanaf december stroomt het op St Maarten en de andere eilanden weer vol. De laatste jaren komen de hurricanes wat later, dus wij durven nog wel eilandhoppend naar Martinique te gaan voordat we naar Curacao oversteken. Wel volgen we nauwgezet het weer. Bij onraad beginnen we dan snel aan de 3-daagse tocht naar Curacao.

STATIA
De boot ligt voor anker op de grens van het snorkelgebied van Oranjebaai: de ingestorte pakhuizen uit de 17e eeuw, de gouden periode van Statia, liggen nu onder water en bieden bescherming aan allerlei zeedieren. 2 roggen, nog voor we bij het anker zijn, een groene schildpad, die zo nieuwsgierig is dat Majo bang wordt dat ie haar bijt, scholen paars-blauwe vissen waar we doorheen drijven, levend koraal en een grote verzameling bonte vissen en visjes: onze eerste snorkeltocht op Sint Eustatius,zoals het eiland voluit heet, is een groot succes. Denk aan zo’n groot aquarium als bij de Chinees, maar dan dat je er in zwemt.
Eindelijk kunnen we weer zwemmen, na weken op de door honderden overboord lozende scheepstoiletten vieze lagune van St Maarten gebivakkeerd te hebben. De zeiltocht naar Statia ging ook al zo lekker; heerlijk met gemiddeld zo’n 8 knoop. Weinig zicht, omdat er al een week een stofwolk uit de Sahara boven de Carieb hangt: op Guadeloupe resulteerde dat in een ‘smog-alarm’. Bij ons ligt er een roze waas over de boot en we zien Saba en Statia pas op een afstand van 8 mijl. Maar onder water is het zicht prima.

In een plotselinge aanval van flinkheid besluiten we naar de 600 m hoge vulkaan Quill (Engelse verbastering van kuil) te lopen en af te dalen in de krater. Op weg naar boven zullen we volgens de folder Soldier Crabs tegenkomen. Hoe we ook kijken, die krabben zien we niet. Wel horen we soms iets rollen, veel meer lawaai dan de hagedissen maken. Opeens zien we een steen naar beneden rollen. Nee, als je beter kijkt is het een slakkenhuis en daar komt er een pootje uit (foto’s). Landkrabben zijn heremieten: ze gebruiken andermans slakkenhuis als bescherming. Als ze naar beneden willen rollen ze met huis en al. De afdaling in de krater is steil, zo steil dat het meer klimmen en glijden is dan lopen. We lijken op de krabben, maar onze rugzakken zijn geen veilig slakkenhuis.
De vulkaan houdt wolken vast, waardoor het er vaak regent en er in de krater tropisch regenwoud groeit. Vroeger verborgen ontsnapte slaven zich hier, maar nu komen we alleen ontsnapte kippen en geitjes tegen. Als uitsmijter zien we op het laatste stuk vlak bij de haven nog een echte groene Statia/Saba leguaan: een soort die alleen nog op deze twee eilanden voorkomt.

Zo Amerikaans als St Maarten, zo mondain als St Barths, zo dorps is Statia. 3.400 inwoners, toerisme en een grote olieoverslag als bronnen van inkomsten. In het oude centrum ligt het kleine dappere Fort Oranje op een klif. Statia is Nederlands. Hoewel bijna niemand Nederlands spreekt staan er namen van Nederlanders op oude grafstenen. We komen een Centrum voor Jeugd en Gezin tegen en het Rijksvastgoed Bedrijf - sectie Carieb - dat een monument restaureert. Statia is vermoedelijk een van de weinige gemeenten die ondanks het kleine inwonertal niet bang hoeft te zijn voor een gemeentelijke herindeling. Heerlijk rustig, kippen scharrelen door de stoffige straatjes. De mannen van de marechaussee spreken zowaar Nederlands en hebben alle tijd om onze papieren te doen.
Voor Amerikanen is Statia een mijlpaal in de geschiedenis. Statia was een vrijhandelshaven waar onder andere wapens werden verhandeld voor de Amerikaanse opstandelingen. In 1776 liet de gouverneur 11 saluutschoten geven toen de Amerikaanse Andrew Doria de rede op kwam. Daarmee erkenden wij als eerste land de US als onafhankelijke natie. Klein probleem was dat de Britten op buureiland Kitts dit niet pikten en Statia bezetten. In het ford hangt een herdenkingsplaquette van de Daughters of the American Revolution uit 2001 en er naast één van de Sons of the American Revolution uit 2014. Misschien moeten die clubs nog aan hun onderlinge communicatie werken.

KATTENKWAAD
We zijn getekend als kattenmensen. Majo heeft een soort keizersnede over haar buik lopen. Ze slaapt namelijk aan de buitenkant van onze hoge kooi. Jasper moet om bij ons te komen liggen een behoorlijke sprong maken. Wanneer hij dat niet haalt gebruikt hij zijn nagels om zich op te trekken, recht in Majo’s buik, die bloot ligt omdat het zo heet is. Jos heeft een bloedende streep over zijn borst lopen, als van de degen van Zorro (of, meer toepasselijk, de gelaarsde kat). Wanneer het speelkwartier voor de katten aanbreekt maken ze kirrende geluidjes en wiegen ze met hun achterlijf klaar voor een sprong. Vaak jaagt Misha Jasper van het voordek naar achter. Deze rent dan zo snel dat hij de bocht de kuip in en naar binnen niet kan maken. Jos, die daar bijzonder schaars gekleed zit, wordt gebruikt voor zijn U-turn met de nagels uit.

ST KITTS
Dit buureiland, voluit St Christofer (naar Columbus), voelt met 50.000 zielen totaal anders dan Statia: overal nog de sporen van de plantages. Op Statia zijn er ooit 40 plantages geweest te zijn, maar gezien het landschap moeten die klein geweest zijn. Op Kitts kun je je voorstellen dat ze rendabel waren. De oude spoorweg voor transport van suikerriet is inmiddels een toeristische attractie. Het stadscentrum van Basseterre (de Engelsen hebben de Fransen van het eiland gejaagd nadat ze samen eerst de Cariebs over de kling hadden gejaagd) heeft een kopie van Piccadilly Circus.. Ze hebben ook een dode vulcaan, maar we weten ons te beheersen.

Om in te klaren liggen we onrustig geankerd voor een lijkust. We rollen doordat er bij een oostelijke wind een zuidelijke swell met golven van een meter staat en dan is de douane er nog niet eens ook. Komt u morgen maar terug. We ankeren om naar een baaitje verder en Jos weet met een swell bridel de rol uit het schip te halen. Hij maakt een touw voor aan de ankerketting en achter aan het schip vast aan de kant waar de golven niet vandaan komen. Als hij daarna meer ketting steekt richt de boot zich op de golven. Na Port Authority, Customs en Immigration de volgende morgen verkassen we naar een van de beschuttere baaien aan de zuidkant van Kitts. We zoeken naar het prachtige schelpenstrand dat de achterflap van ons boek van de vorige reis siert.Vergeefs. Het hele zuidelijke schiereiland is nu in bezit van een projectontwikkelaar, die grootse plannen heeft. De oude lagune is doorgebroken naar de zee en herbergt een prachtige marina in aanbouw met condo’s en restaurants. Op de vorige reis hoorden we al iets over deze – toen nog toekomstige – ontwikkeling. Het leek toen voor het milieu geen vooruitgang, maar, we moeten het toegeven, alles wat we nu zien is mooi, duurzaam en doordacht. Geen USVI achtige toestanden. We wandelen door het gebied en snorkelen, maar ons lieflijke strandje is er niet meer. Was hurricane Earl in 2010 de dader of de ontwikkeling van de marina?

NEVIS
Een kort eindje varen (11 zeemijl) en we ankeren bij Nevis. Ook zij hebben een dominante vulkaan, waar altijd wolken omheen hangen. Columbus noemde het eiland daarom Nuestra Señora de las Nieves (sneeuw), naar een favoriete kerk. Nevis is met 12.000 inwoners de kleine partner in de staat St Kitts/ Nevis. Nevis voelt zich niet echt happy met big brother Kitts, maar heeft zich er bij neergelegd en zet zich af in haar invulling van toerisme: kleinschalig, veel op hiken, fietsen en watersporten gericht. De oude boerenpaden worden hersteld, de plantagehuizen zijn restaurant of boutique geworden. We besluiten deze keer niet naar de top van de vulkaan te lopen maar via een trail er omheen. Het is het begin van het mangoseizoen. De bomen hangen vol en de locale apen (ontsnapte huisdieren) eten al de val-mango’s. Na 3 uur bereiken we Golden Rock, een plantage uit 1801 met zijn terrastuinen, die prachtig gerestaureerd is. Na een lunch met kreeft nemen we terug maar de bus. De hoofdstad Charlestown is gemoedelijk. Er zijn twee schattige pleintjes met grote flamboyants, bomen met veel oranje bloemen, waar iedereen neerstrijkt om te limen (foto’s).
Terug op de ankerplaats zien we hoe een paar visdiefjes de pelikanen letterlijk op de kop zitten: pelikaan vangt vis, visdiefje landt op kop pelikaan en probeert vis uit de snavel (zak) van de pelikaan te pakken. Het lukt ze niet, maar blijkbaar is er wel een kans op succes, want ze proberen het voortdurend.

MONTSERRAT
Vulcaaneiland bij uitstek. De laatste eruptie was in 2010. We ruiken de zwavellucht uit de bescheiden rokende krater wanneer we naderen. Monserrat ligt handig halverwege het 80 mijl in de winds traject naar Guadeloupe, dus we willen er overnachten onder de quarantaine vlag. Het eiland oogt niet vriendelijk en we willen niet de ramptourisme tour doen, die voert langs de vernieting door de lavasporen en asregen. We vertrekken de volgende morgen vroeg. Het zuiden van het eiland heeft een exclusion zone van 2 mijl buitengaats, die we wijselijk respecteren. We passeren het eiland aan de loefkant op weg naar Guadeloupe. In 2008 bij een eerdere eruptie spraken we cruisers die schade aan de zeilen hadden door gloeiende as.

OP BEZOEK KOMEN OF MEEVAREN
- Juni: Guadeloupe, Dominica en Martinique
- Juli: Bonaire en Curacao
- Augustus: Nederland per vliegtuig mèt katten

ONS BEREIKEN
Gaat het makkelijkst via onze email josvanveen66@gmail.com of hendriksmajo@gmail.com, sms-en of skypen. Eventueel Majo: + 31 655712122. Jos: +31 654201071